"This is the biggest gig we've ever played!" krijst Jesse Hughes, de sympathiekste pornosnor van de Amerikaanse woestijnrock. Achter hem zien we Joey Castillo van Queens Of The Stone Age briesen en snuiven. Dat belooft!

Hughes looft iedereen die de hitte trotseert in de naam van rock-'n-roll. Toch een fascinerende band, die Eagles. Ze zien eruit als 'white trailer trash' (Hughes en de aan zijn Flying V gekluisterde gitarist lijken zo geplukt uit My Name Is Earl) en brengen rudimentaire garagerock die de lawaaimakers op de eerste rijen wel kunnen smaken.

"I don't know what to say, potverdomme!" roept Hughes wanneer de mensen hem een daverend applaus geven. Zijn moeder en zoontje kijken blijkbaar toe vanuit de coulissen ("That's my momma!") en misschien is het net daarom dat de man net iets minder excentriek over het podium host dan anders. Nee, natuurlijk is de van clichés bulkende rock van de Eagles niet veel soeps (dit is meer een uit de hand gelopen grap dan een echte band) maar kijk: het publiek is mee en amuseert zich kostelijk, ondanks de bakkende zon.

(svs)