Altijd hetzelfde met die dinosaurushardrockers die zich het centrum van de muziekwereld wanen: op tijd beginnen zullen ze nooit - zie ook Guns N Roses.

Metallica begint aan zijn show met twintig minuten vertraging. Maar goed, de vlam schiet meteen in de pan en Metallica haalt alles uit de kast.

Naast een handvol nummers uit de meest recente plaat 'Death magnetic' zijn er - wat dacht u - de classics. 'Sad but true', 'One' en 'Harvester of sorrow'' kunnen we bijna meefluiten maar dat doen we wijselijk niet.

Tot in de helft van de wei gaan de handen de lucht in, het achterste stuk van het veld staat met een meewarige glimlach toe te kijken - tja, Metallica moet je ooit eens hebben gezien, ook al is het niet echt je 'cup of tea'.



Voor ons is dit toch alweer de achtste keer dat we de band zien en we vragen ons af hoe deze Metallica-show wezenlijk verschilt van alle vorige. Er is het verplichte vuurwerk, de praatjes a la "Metallica is jouw familie", het karikaturale machismo van frontman James Hetfield, de vrij voorspelbare setlist... Nee, Metallica houdt duidelijk niet van verrassingen.

"It's really loud up here. Speakers and stuff", laat Hetfield ons weten wanneer zijn tong even vast komt te zitten in een bindtekst. Het zal wel. Dan gaat het weer van: "Kennen jullie de teksten van onze nieuwe plaat? Ik hoop het. Zoniet: leer ze vanbuiten." Ja, meester.

De uitschieters zijn, alweer, het onverwoestbare 'Master of puppets', de orkaan die 'Enter Sandman' heet, de gespierde aanstekerballad 'Nothing else matters' en een vet 'Seek and destroy' dat helemaal achteraan de set bungelt.

"Weurkteuh, did you have fun tonight?" vraagt Hetfield en de massa brult "jooooaaahhhh!"

Meer moet dat niet zijn, zeker? (svs)