Wat draagt Stefan Olsdal een flashy paars kostuum, zeg! Veel beter dan de duffe cyberpunklook die de bassist zich had aangemeten toen Placebo laatst in het Koninklijk Circus speelde.

Frontman Brian Molko verandert al jarenlang niks meer aan zijn looks dus Rock Werchter krijgt nog maar eens de androgyne goth over zich heen. Nieuwe songs als 'Battle for the sun' en 'For what it's' worth' denderen stug en uberprofessioneel over de weide.

Placebo klinkt en oogt in die mate routineus dat we de onbezonnen punky shows van nog maar vijf jaar geleden een beetje missen. Het ziet er natuurlijk allemaal piekfijn uit: Molko die na de laatste noot van een song razendsnel van gitaar wisselt, het superstrakke samenspel, de coole animaties op het videoscherm, de violiste in hagelwit tenue, de kakelverse Amerikaanse drummer die bij om het even welk rockgroepje zou kunnen spelen...

De festivalgangers slikken het als zoete koek. En waarom ook niet? 'Follow the cops back home', 'Every me, every you', 'Blackeyed', 'Meds', 'Special K', 'Song to say goodbye' en 'The bitter end' vormen precies de adrenaline-injectie waarop het roodverbrande en vermoeide publiek zit te wachten. Keurig werk. (svs)
  1 reacties

Muziekjournalisten zijn het wel eens oneens, maar over de jongste, experimentele plaat van dj Laurent Garnier was de kritiek eensluidend; bagger. Op Werchter houdt Garnier zijn jazzy uitspattingen binnen de perken en kiest hij voor de technostijl die hem in de jaren negentig baanbrekend maakte.

Hij heeft zoals vanouds zijn saxofonist (the man with the red face, weet u wel) bij. Garnier krijgt de tent maar zelden aan het shaken en ook op de plankenvloer is het enthousiasme beperkt. Dit hebben we helaas al een keer te veel gezien en gehoord. Zelfs the man with the red face kan daar niks aan verhelpen. (Kho)
  0 reacties

2008 was niet enkel het jaar van Emiliana Torrini, maar ook van de Freak Folk van Fleet Foxes. Robin Pecknold en zijn Bebaarde Vrienden zijn dan ook blij verrast door de ontvangst van het juichende Belgische publiek in de Marquee. Wat later bedienen ze ons zelfs van een applaus, zo tevreden zijn ze.

Het optreden barst open met heerlijke close harmony-samenzang die doet denken aan The Everly Brothers. Ze zingen geen noot verkeerd. Daarna waaieren ze uit tot heerlijke gearrangeerde folk. Ze krijgen er een open doekje voor.

Hoogtepunten kiezen is zonde. 'Drops in the river' misschien? 'English house'? De prachtige samenzang wordt nog onderstreept door de langzame, stevige uithalen van J. Tillmann. Het publiek eet uit de hand van deze vreemde snuiters uit Seattle. 'You guys are crazy', herhaalt Pecknold zeker drie keer. Hij begint als grap zelfs even een zeemzoete versie van 'we will rock you'.

Tweede hoogtepunt van de Marqueedag: 'white winter hymnal'. Van dan af krijgt het optreden aan kampvuuraspect; wie kan, brult mee.

Op het einde geeft Fleet Foxes het publiek nog een prachtig dessert met 'Mykonos'.
Fleet Foxes slaagt erin de magie van op plaat naar een festivaltent te vertalen. En dat is allesbehalve vanzelfsprekend, zeker met deze saunatemperaturen. Een kort maar geweldig en memorabel optreden. (Kho)
  1 reacties

Dave Matthews belooft veel 'country music' te zullen spelen. Althans, wat hij daaronder verstaat: afgelikte oer-Amerikaanse bluesy folkrock met veel koperblazers. Nu klinkt zijn groep als het televisie-orkestje van Jay Leno (erg steriel dus) maar soms, heel soms, gaan de heren de E Street Band achterna, zoals in een bezield 'Don't drink the water' waar de saxofonist wild soleert over gespierde rockgitaren. 'Spaceman' laat met zijn complexe fusion-inslag duidelijk horen dat Matthews en co. iets te lang aan de muziekacademie studeerden. Festivalmuziek it is not! Anders wel een toffe peer, die Matthews. Hij lijkt een beetje op het gespierde neefje van John Belushi en laat met zijn korte zelfrelativerende bindtekstjes verstaan dat hij verdomd goed beseft dat zijn publiek elders vertoeft. Om in die omstandigheden met veel vuur te musiceren en een onnozel dansje te doen op een drumsolo dwingt respect af. We kijken eens om ons heen naar de weinige Matthewsfans en wat blijkt? Het zijn geen krasse veertigers met bierbuiken en een truckerspetje maar prille twintigers die de liedjes woord voor woord meezingen. Niet iedereen komt voor Oasis, zoveel is duidelijk. Al bij al smaakt Matthews' mix van folk, funk, zydeco, country en blues. Dat geldt zeker voor zijn stoere cover van 'All along the watchtower'. (svs)
  0 reacties

Dat Emiliana Torrini haar baggage verloren is tijdens het touren, hoorden we bij Marcel Vanthilt op de tv. Nu zien we het ook. Torrini draagt een soort hippiehemd uit een carnavalswinkel, van het soort dat we eerder verwachten bij MGMT. Maar goed, gelukkig draait het op Werchter om de muziek en die zit bij Torrini meer dan snor. In 2008 nam haar carriere een hoge vlucht met hit 'jungle drum' als voornaamste oorworm. Dit voorjaar bracht Torrini al bloedmooie optredens. Daar was haar verwarde gebrabbel tussen de songs schattig, in de wat rumoerige Marquee raakt ze amper boven het geroezemoes uit.

En dat is best jammer, want ze heeft een grappig accentje en ze heeft iets te zeggen; It takes a lot of bravery to allow yourself to be happy, zegt ze op een zeldzaam moment dat we haar verstaan.

Emiliana Torrini staat bekend om haar zomerse deuntjes, maar ze is veel meer dan dat. Ze maakt ook meer hermetische, complex gearrangeerde songs. En daarmee moet je opletten op festivals. Op Werchter neemt Torrini een valse start.

'Lifesaver' heeft een lange, weloverdachte intro, en die zet de band buitenspel nog voor ze goed en wel begonnen is en haalt het ritme uit het optreden.

Pas vanaf het reggae-achtige 'Me amd Armani' komt de tent wat losser, met dank aan de geweldige vijfkopige band. 'Unemployed in the summertime', van meer dan tien jaar geleden, gaat door op dat elan, waarna ze het optreden mooi afrondt met nu eens naar elektronica neigende rock, dan weer aanstekelijke pop. Leuk, maar eigenlijk wat laat.

De harde wet van festivals is; niet iedereen die komt kijken is een die hard fan - al staan drie jongelui hardnekkig met IJslandse vlagjes te wapperen - en dus staat het merendeel van de mensen te wachten op 'jungle drum'. Dat houdt Torrini voorspelbaar tot laatst, zodat iedereen 'roeketoenketoenketoenk' de tent uitloopt en de rest van het optreden al vergeten is. Jammer. (kho)
  0 reacties

Lily Allen ziet er verrukkelijk uit. Miss Allen straalt en is duidelijk naar de fitness geweest. Ze draagt een sexy bh met luipaardprint, zwarte leggings die haar benenwerk accentueren en een coupe die 'very Pulp Fiction' aandoet. Het witte streepje onder haar linkeroog maakt van haar een echte amazone: Lily op het oorlogspad.

Haar nieuwe liedjes slaan niet echt aan. Het publiek juicht voor het eerst als ze 'Oh my god' van Kaiser Chiefs covert. Maar ze onderbreekt het liedje te snel en laat het publiek op zijn honger. Not too clever. 'LDN' maakt veel goed: het perfecte nummer bij het warme weertje. Echt uitzinnig reageert het publiek niet en Lily moet 'Come on you guys!' roepen om een beetje beweging in de slome massa te krijgen.

Als ze de boel vertraagt met een paar akoestische, jazzier liedjes, waaronder een fraai 'Littlest things' heeft ze onze volle aandacht. Zeer mooi. De singles doen hun werk: 'Smile', dat ontpopt tot wilde drum-'n-bass, en een luid meegezongen 'The Fear' zwengelen het feestje op gang.

Na een charmante bandversie van Kid Cudi's 'Day N'Nite' komt Lily weer op in een luipaardenbroekje (honderden mannenmonden vallen open) en zingt 'Womanizer' van Britney Spears terwijl ze met haar blote benen pronkt. Op de hit 'Fuck you' zwaait heel de wei enthousiast met de middelvinger. (svs).
  0 reacties

De Australische band Expatriate mag Rock Werchter aftrappen in de Marquee. De band lokt meer volk dan we gewend zijn zo vroeg op het festivalweekend. Ook de bandleden zijn blij verrast; 'we expected like five people, but the tent is nearly full'.


Niet dat dat hun verdienste is. De verzengende hitte jaagt iedereen in de schaduw. Dat wil zeggen: of de bomenrij, of de tent in. Het publiek spaart ook duidelijk de krachten en staat er wat apathisch bij. Dat tast het enthousiasme bij de band nochtans niet aan. Logisch: Expatriate is het gewend om voorprogramma te zijn van groepen als Editors, dEUS of Interpol.

Zanger Ben King krijgt na een kwartiertje toch even de handen op elkaar met 'Heart attack' en 'Gotta get home'. Ondanks de hitte spelen ze een strakke maar weinig begeesterende set. Bovendien is King een een meer dan behoorlijke zanger.

'It's fucking hot isn't it?!', roept King halfweg. De mensenzee kan alleen beamen en puffen. Waarna hij 'Crazy' inzet; een goeie songkeuze wat ons betreft.

Op het einde probeert de band de tent nog aan het dansen te krijgen met 'Are you awake?'. Vergeefse moeite.

Rolling Stone schreef deze band een grote toekomst voor. Benieuwd of dat er nog van komt.

(Kho)
  0 reacties

"This is the biggest gig we've ever played!" krijst Jesse Hughes, de sympathiekste pornosnor van de Amerikaanse woestijnrock. Achter hem zien we Joey Castillo van Queens Of The Stone Age briesen en snuiven. Dat belooft!

Hughes looft iedereen die de hitte trotseert in de naam van rock-'n-roll. Toch een fascinerende band, die Eagles. Ze zien eruit als 'white trailer trash' (Hughes en de aan zijn Flying V gekluisterde gitarist lijken zo geplukt uit My Name Is Earl) en brengen rudimentaire garagerock die de lawaaimakers op de eerste rijen wel kunnen smaken.

"I don't know what to say, potverdomme!" roept Hughes wanneer de mensen hem een daverend applaus geven. Zijn moeder en zoontje kijken blijkbaar toe vanuit de coulissen ("That's my momma!") en misschien is het net daarom dat de man net iets minder excentriek over het podium host dan anders. Nee, natuurlijk is de van clichés bulkende rock van de Eagles niet veel soeps (dit is meer een uit de hand gelopen grap dan een echte band) maar kijk: het publiek is mee en amuseert zich kostelijk, ondanks de bakkende zon.

(svs)
  0 reacties