Dave Matthews belooft veel 'country music' te zullen spelen. Althans, wat hij daaronder verstaat: afgelikte oer-Amerikaanse bluesy folkrock met veel koperblazers. Nu klinkt zijn groep als het televisie-orkestje van Jay Leno (erg steriel dus) maar soms, heel soms, gaan de heren de E Street Band achterna, zoals in een bezield 'Don't drink the water' waar de saxofonist wild soleert over gespierde rockgitaren. 'Spaceman' laat met zijn complexe fusion-inslag duidelijk horen dat Matthews en co. iets te lang aan de muziekacademie studeerden. Festivalmuziek it is not! Anders wel een toffe peer, die Matthews. Hij lijkt een beetje op het gespierde neefje van John Belushi en laat met zijn korte zelfrelativerende bindtekstjes verstaan dat hij verdomd goed beseft dat zijn publiek elders vertoeft. Om in die omstandigheden met veel vuur te musiceren en een onnozel dansje te doen op een drumsolo dwingt respect af. We kijken eens om ons heen naar de weinige Matthewsfans en wat blijkt? Het zijn geen krasse veertigers met bierbuiken en een truckerspetje maar prille twintigers die de liedjes woord voor woord meezingen. Niet iedereen komt voor Oasis, zoveel is duidelijk. Al bij al smaakt Matthews' mix van folk, funk, zydeco, country en blues. Dat geldt zeker voor zijn stoere cover van 'All along the watchtower'. (svs)