Dat Emiliana Torrini haar baggage verloren is tijdens het touren, hoorden we bij Marcel Vanthilt op de tv. Nu zien we het ook. Torrini draagt een soort hippiehemd uit een carnavalswinkel, van het soort dat we eerder verwachten bij MGMT. Maar goed, gelukkig draait het op Werchter om de muziek en die zit bij Torrini meer dan snor. In 2008 nam haar carriere een hoge vlucht met hit 'jungle drum' als voornaamste oorworm. Dit voorjaar bracht Torrini al bloedmooie optredens. Daar was haar verwarde gebrabbel tussen de songs schattig, in de wat rumoerige Marquee raakt ze amper boven het geroezemoes uit.

En dat is best jammer, want ze heeft een grappig accentje en ze heeft iets te zeggen; It takes a lot of bravery to allow yourself to be happy, zegt ze op een zeldzaam moment dat we haar verstaan.

Emiliana Torrini staat bekend om haar zomerse deuntjes, maar ze is veel meer dan dat. Ze maakt ook meer hermetische, complex gearrangeerde songs. En daarmee moet je opletten op festivals. Op Werchter neemt Torrini een valse start.

'Lifesaver' heeft een lange, weloverdachte intro, en die zet de band buitenspel nog voor ze goed en wel begonnen is en haalt het ritme uit het optreden.

Pas vanaf het reggae-achtige 'Me amd Armani' komt de tent wat losser, met dank aan de geweldige vijfkopige band. 'Unemployed in the summertime', van meer dan tien jaar geleden, gaat door op dat elan, waarna ze het optreden mooi afrondt met nu eens naar elektronica neigende rock, dan weer aanstekelijke pop. Leuk, maar eigenlijk wat laat.

De harde wet van festivals is; niet iedereen die komt kijken is een die hard fan - al staan drie jongelui hardnekkig met IJslandse vlagjes te wapperen - en dus staat het merendeel van de mensen te wachten op 'jungle drum'. Dat houdt Torrini voorspelbaar tot laatst, zodat iedereen 'roeketoenketoenketoenk' de tent uitloopt en de rest van het optreden al vergeten is. Jammer. (kho)