2 reacties

De Duitse dj Alexander Ridha - alias Boys Noize - is een fenomeen als remixer.

De laatste jaren mocht hij al platen onder handen nemen van groten der aarde als Depeche Mode, Bloc Party of Black Eyed Peas.

Daar creëerde hij telkens feestplaatjes mee. Wie op Werchter sampletjes van bekende songs verwacht, is eraan voor de moeite. Samples moeten gezocht worden voor de main stage. Boys Noize speelt een stevige technomix, alsof hij op I love techno staat.

Achter hem visuals die doen denken aan de diamanten schedel van Damian Hirst of aan de laatste Indiana Jones-film. Een feestje, meer is daar niet over te vertellen, al stoort het een tikje dat 2manydjs zo fel te horen is. (Kho)
  0 reacties

Wow. Het is nu zeker: Grace Jones komt van Mars. We weten zelfs niet welke outfit we het radicaalst vinden. De witte voodoocape met blinkende mohawk? De spacey heksenhoed tijdens 'My Jamaican guy? De gouden sjaal met kerstslingertjes die ze om haar hoofd had?

Wat met de vleermuizencape en het Venetiaans masker? De nachtcluboutfit met hoge hoed, het Gaudi-achtige bouwwerk dat voor een muts moest doorgaan, het Egyptische kattenmasker? Het door een reuzenventilator tot wapperende vleugels getransformeerde gothic-gewaad?

Yep, de langbenige Grace Jones is in de marquee een verpletterende revelatie. Van 'La vie en rose' over een daverend 'Williams blood' tot een superfunky 'Pull up to the bumper', met Jones' trillende billen als sterren van de avond.

Beste moment: Jones die in de nek van een securityman klimt en de fans op de eerste rijen gaat begroeten, waarna die fans op het podium mogen komen dansen. Resultaat: het meest over the top feestje van deze Werchtereditie. (svs)
  0 reacties

Het gaat de laatste twee jaar oerend hard voor Kings of Leon. Ze rijgen de ene hit na de andere aan elkaar en dus krijgen ze een benijdenswaardig plekje op de affiche van Werchter toebedeeld.

En dat ze die plek waard zijn, willen ze blijkbaar bewijzen. Een nijdig 'Be somebody' trapt af. Is het omdat Caleb Followill zijn oortje maar niet goed krijgt, dat hij ons aankijkt alsof hij ons wil vermoorden?

Ook de band speelt razend strak. En dat blijft maar doorgaan. Vroege hoogtepunten zat. 'It's a beautiful night, I think we should all have a party', zegt Followill en hij voegt de daad bij het woord met een straffe versie van 'fans' en een aan razernij grenzend 'Arizona'. Followill krijst zich bijna schor met 'Crawl'. De baslijn leidt een dansfeest in bij 'Charmer'.

Het ritme zakt nooit in en leidt naar een reeks hoogtepunten en hits die we nu al kunnen voorzien.

'Sex on fire' moet, na 'Viva la vida' van coldplay, de meest meegebrulde festivalhymne van dit jaar zijn. Zelden ook zoveel meisjes in nekken zien zitten. 'Notion' doet ook veel monden meezingen, net als 'Knocked up'. En 'Use somebody' zet het verwachte orgelpunt en kan mee in bovenstaand lijstje van meegebrulde hymnes. Net als het publiek krijgen de Kings er niet genoeg van: ze gooien er nog 'Black Thumbnail' achteraan.

Erg straf optreden. Volgend jaar een nog betere plekje op de affiche? (Kho)
  0 reacties

Fijn om te zien dat Nick Cave ook als soloartiest de gitaar omgordt. Vorig jaar mocht hij in de marquee rocken met Grinderman en die woeste sound heeft zijn sporen nagelaten. 'Take no prisoners', lijkt het credo. De roestige sound die uit zijn gitaar komt, voorspelt puur exorcisme.

'Can I have your guitar?' staat er op het kartonnen bordje van een fan. 'No, you can't have my fucking guitar', antwoordt Cave droog. Maar hij gooit wel zijn plectrum in het publiek. 'Dig, Lazarus, dig' rammelt, knarst en kriept zoals dat alleen bij The Bad Seeds kan.

Voor 'Red right hand' gaat Cave vooraan op het monitorpodium staan, wijdbeens, om er te prediken als een manische Southern preacher. Het orgel in de song spat halverwege oorverdovend hard open terwijl de met een ZZ Top-baard gezegende violist Warren Ellis met maracas schudt. Een demonische versie die de katholieken op de weide de hoogste boom heeft ingejaagd.

Cave houdt het niet bij de cultklassiekers. 'Midnight man' is een verrassende keuze en wordt live bijna overvleugeld door een kamerbrede orgelpartij. Het kransje zwalpende midtemposongs dat volgt, steunt en kreunt onder het gebrekkige samenspel van de Seeds - hebben die jongens gezopen of zo?

Dan gaat het weer bergop: De murderballad 'Henry Lee' wordt aan PJ Harvey opgedragen, 'in welke donkere hoek van haar leven zij zich ook mag bevinden.'

Even later zien we de Australische bullebak in Cave de bovenhand krijgen, wanneer hij met zoveel vuur een karateschop verkoopt dat zijn microfoonstatief bijna in de frontstage belandt. Een huiveringwekkend 'The mercy seat' volgt, met die dramatische piano en Cave die met een grimas zijn vuist op zijn knie ramt, nijdig hinkt en stampt, alsof hij net zijn teen heeft gestoten.

'The weeping song' krijgt een aardig stuk van de weide mee. 'Papa won't leave you, Henry!' klinkt het minuten later en de voorste rijen springen op en neer alsof Fred Durst het hen heeft bevolen. Er is meer: een behoorlijk 'pissed off' 'Stagger Lee', bijvoorbeeld, dat in het slot met klingelende piano en chaotisch tromgeroffel van een trap lijkt te donderen. Waanzinnig. (svs)
  0 reacties

We moeten het toegeven: een tijdje geleden hebben we dronken enkele nummers van Katy Perry gezongen met een karaokespel. Om maar te zeggen: op deze meisjespop valt best een feestje te bouwen, en daarvoor kwamen ook erg veel jongelui naar de Marquee. Het is op dit ogenblik voor het eerst deze Werchter echt aan het afkoelen en dat voel je: de jongelui zijn veel energieker dan voorheen en zingen en dansen.

Maar kan Katy Perry dat verzilveren? We zien flamingo's op het podium, een fluorescerende microfoonstandaard en gitaren, opblaasbare aardbeien: Katy Perry is niet vies van een stevige snuif camp. Perry komt als een Duracellkonijntje het podium op gehuppeld en zet 'Fingerprints' in. Ze draagt een jaren-vijftig bikini die haar beeldig staat. Perry lijkt wel uit een oude Hollywood-film gestapt.

Het Duracelleffect slaat snel over op het publiek. Zeker wanneer Perry een fan op het podium haalt en samen 'Hot 'n Cold' zingt. En dan nog een covertje van The Outfield ('Your Love') erachteraan: dat gaat vlot. Wedden dat ze 'I kissed a girl' tot laatst houdt?

Het gevaar met dit soort meisjespop is om dertien in een dozijn te klinken. Een gevaar dat Perry omzeilt met humor en een stout imago, al mag ze die lame ballads zoals 'Thinking of you' van ons schrappen. Ze is prettig gestoord. Dit is vlot geschreven, goed gebrachte pop die makkelijk binnengaat.

En so what dat het geluid niet altijd even uitgebalanceerd is en dat Perry zonder reden van gitaren wisselt? Dit is geen kunst met grote k, wel een grappig kitschfeest. Perry knalt zelfs op eigen houtje confetti in het publiek.. 'Don't stop me now' (cover van Queen) warmt het publiek op voor de apotheose. Dan duikt ze in het publiek om het mooiste meisje te zoeken. 'I kissed a girl' - hadden we het niet gezegd? - doet de tent ontploffen. En dan moet Grace Jones nog komen... (kho)
  0 reacties

  0 reacties

De postrockers van Mogwai staan bekend om hun noisy muziek. Bassist Dominic Aitchison, die in de Marquee overigens voortdurend indringend de zaal inkijkt, zei in een interview: 'We hebben geen boodschap of zo. We zijn gewoon een doordeweekse rockband die er plezier uit put zoveel mogelijk teringherrie te maken.'

In de Marquee laten ze opvallend veel ruimte voor rustmomenten. Heerlijke lange, luie intro's, zorgvuldig opgebouwde gitarenconversaties die uiteindelijk toch tot een noisy climax komen. Af en toe doorspekken ze hun songs met vervormde vocals.

En doordeweeks zijn ze ook al niet. Er wordt amper iets gezegd tijdens het optreden, en als ze iets zeggen, begrijpt niemand hen: het zijn Schotten. Ondermeer Kele Okereke van Bloc Party heeft Mogwai als inspiratiebron genoemd. Hoogtepunten zijn moeilijk te kiezen, omdat de muziek je doet wegdromen en je concentratie doet wegsmelten. Toch maar 'I'm Jim Morrisson I'm dead' en 'Scotland's shame'.

Gitarenmuziek om jezelf in te verliezen. (Kho)
  0 reacties

Fred Durst mag Regi Penxten en Linda Mertens bedanken. Door de commotie rond Milk Inc viel het weinigen op dat met Limp Bizkit nog een controversiele groep op de affiche was geslopen. Er stond dan ook weinig volk te wachten op Limp Bizkit.

'We zijn de staat waarin stevige populaire muziek is terechtgekomen nog meer beu dan elkaar en dus plannen we een comeback', schreven ze een paar jaar geleden.

Hun compilatie-cd werd door gitarist Wes Borland zelf omschreven als 'een hoop drek' en 'weggegooid geld'. We hadden, net als bij The Prodigy, heel wat vragen bij dit optreden, dit keer terecht.

Fred Durst doet precies waar hij jaren geleden al voor werd afgekraakt: dat rode klakje te ver over de oren, schreeuwen met die overslaande stem, echootje erachter en knallen maar... Durst doet alles om het publiek te pleasen: wandelingetje door het publiek, Belgische vlag over het djboot van Lethal gedrapeerd en tussendoor slijmen.

Maar zijn zang wordt overstemd, het concert is slordig en dertien in een dozijn. Het begin van het optreden kan dat nog goed maken met sfeer op de wei, maar al gauw heeft Werchter er genoeg van. Borland, geschminkt als een superheld, probeert de meubelen te redden met zijn strakke spel, maar het lukt hem niet. 'Faith' is een te zeldzaam sterk moment, net als slotsong 'Take a look around'.

Misschien leuk voor nostalgici, overbodig voor de rest. Het zou ons verbazen mochten we in de toekomst nog veel van Limp Bizkit horen. (Kho)
  4 reacties

Indianenveren die als een groteske mohawk op haar hoofd staan, een kort leren sm-jurkje, felblauwe Pipi Langkous-netkousen, felkleurige plastic parels en snoeren: Karen O. ziet eruit als een oververhitte hippie-junk die net een speelgoedwinkel heeft overvallen.

'Phenomenon' en 'Heads will roll' krijgen meteen de hele tent in beweging. De groep plukt de beste nummers uit zijn drie platen en buit de punky nonchalance van gitarist Nick Zinner ten volle uit, evenals de kierewiete persoonlijkheid van Karen O.

Het bonkende ritme van 'Gold lion' inspireert het publiek tot 'We Will Rock You'-achtig geklap. Karen O. toont zich onze favoriete harpij door te krijsen als een verontwaardigd verwend meisje, door als een nijdige duivelin op en neer te springen en een slok water als een fontein in de lucht te spuwen. Ga daar maar eens mee op restaurant.

'Maps' wordt opvallend teder meegezongen door de tent en krijgt een fel applaus. 'Zero' knipoogt naar Blondie en zorgt voor een dansfeestje terwijl Karen O. molenwiekend rondhotst. Confetti valt naar omlaag in het slot van de song - de zangeres trapt nu en dan op de trigger van een confettikanon. Geen spectaculair optreden, wel een erg goed. (svs)
  0 reacties

We weten niet of Peter Van de Veire backstage rondloopt, maar mocht het zo zijn, dan verdient hij een dankwoordje van Regina Spektor die hij aan Vlaanderen introduceerde. Al is de kans groot dat deze getalenteerde vrouw ook zonder hem was doorgebroken in onze contreien.

Verdomd, wat lijkt Regina Spektor op een brave versie van Tori Amos als ze daar achter de piano zit, met haar rode haren en rode lippen. Ze heeft ook een fenomenale stem; ze maakt indruk met haar vocale acrobatie. Dat maakt het blijkbaar trouwens niet eenvoudig om mee te zingen.

Spektor maakt niet de gortdroge ballads die je misschien zou verwachten, maar heel erg originele, soms ontroerende of grappige muziek die het midden houdt tussen folk, pop en rock.

De zangeres toont meteen wat ze in haar mars heeft. De combinatie met geprononceerde drums werkt geweldig. 'On the radio' doet de tent klappen, net als 'laughing with'.

Halfweg verlaat de band het podium en draagt Spektor het optreden lange tijd alleen. Drummen doet ze zelf wel... op een stoel.

'Samson' wordt door de hele tent meegezongen. Daarna komt haar band het podium weer op.

'Us' is prachtig, met slepende strijkers en de stevige uithalen van Spektor. Afsluiter 'Fidelity' wordt opnieuw door iedereen meegezongen, met wisselend succes...

Prachtig luisteroptreden. (Kho)
  1 reacties

  0 reacties

Het is warm, maar toch doet het jonge vrouwelijke volkje de moeite recht te staan en naar de Marquee te strompelen.

De reden heet Jasper Erkens, Vlaanderens jongste rocksensatie. Hij scoorde een stevige hit met 'Waiting like a dog' en mag als beloning deze zaterdag aftrappen in de Werchtertent.

Erkens begint met akoestische gitaar en scoort een beetje makkelijk met zijn cover van 'Crazy'. Dan komt een cellist Erkens gezelschap houden voor 'Elliot'. Aardig maar een beetje voorspelbaar singer songwriterspul zonder hoogten of laagten.

Erkens heeft het probleem dat elke beginnende artiest heeft: te weinig materiaal. Als hij door blijft doen, lost dat probleem zichzelf op.

De zanger moet ook aan zijn Engels werken. Je kan niet in een nummer over Brits 'grass' zingen en in een ander in Southern American English slepen.

Erkens heeft potentieel als songschrijver, zanger en gitarist - dat bewijzen het prachtige 'brighter side', single 'stay alive', en 'black eyed dog', de cover van Nick Drake - maar op Werchter werkt hij een wat vlakke set af. Al leveren 'stay alive' en 'waiting like a dog' de eerste echte meezingmomenten van de dag op. (Kho)
  1 reacties

  2 reacties