'Alex, take me!' lezen we op een pancarte in het publiek. Alex Kapranos is qua seksappeal lang geen Kele Okereke maar hij heeft zo te zien zijn groupies. 'Walk away' is een wat makke opener, 'No you girls' doet het met zijn stijve Britse funkritme al wat beter. Hoogtijd voor een radiohit en ja hoor, daar is 'Matinee', waarbij de handen in de lucht gaan en de voeten van de vloer.

Het discoritme van de single 'Can't stop feeling' trekt en snokt aan de massa, maar alleen de fans zijn mee. Dus is het aan 'This fire' om de wei weer op gang te trekken en dat lukt aardig. 'Do you wanna' werkt aanstekelijk met zijn "lucky lucky, you're so lucky"-tekst.

Laat ons wel wezen: iedereen zit te wachten op 'Take me out', een song waarvan de gitaarriff wordt meegebruld als een strijdlied - tot ver achteraan aan de dranktenten springen heren, dames, meisjes, jongens en de occasionele bejaarde extatisch op en neer. Meezinger van de dag? Of overtroeft Kings Of Leon straks de jolige schotten?

'Ulysses' doet het evenmin slecht: Franz' recente liedjes winnen live duidelijk aan spierkracht. 'Michael' woelt nog eens lekker door de massa zodat bij niemand de aandacht verslapt. 'That sounds like fucking rubbish', zegt Kapranos als het volk naar zijn zin te lauw reageert op de vraag of iedereen okee is.

Yep, Kapranos houdt zijn publiek graag bij de les - zie ook het 'ohooohoo yeah!'-meezingmoment tijdens 'Lucid dreams', dat uitloopt in aan Soulwax verwante elektrorock.

Franz Ferdinand verkoopt het vermoeide maar toch op feest beluste publiek een schop onder de kont, zoals Bloc Party hen dat gisteren al voordeed. Nu kan iedereen er weer even tegen. Er moet immers nog veel meer gedanst worden vanavond. (svs)