Werchter live volgen met je gsm?
zondag 5 juli 2009
23:59 > Milk Inc
Tijd voor de meest controversiele groep van deze Rock Werchter. Er was een boel te doen over de komst van Milk Inc en over de plek op de affiche. Op sociale netwerksite Facebook werd zelfs opgeroepen met spullen naar Regi en co te gooien. 'De soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend', zei Regi ons vorige week. En of hij gelijk heeft. Slechts een keer moet hij bukken voor een projectiel. 'I'm gonna dance all night', openen de - overigens erg sterke - backings, en daar lijkt het jonge volkje wel zin in te hebben. Wat kan hen een discussie schelen onder muziekpuristen?Zelden zo'n opluchting gezien als bij de entourage van Milk Inc toen het publiek uit z'n dak bleek te gaan.
De muziek van Milk Inc is niet gecompliceerd, zoals voorganger Royksopp dat wel is, maar Regi en man-achter-de-schermen Filip Vandueren slagen er wel in oorwormen van dansplaten te maken. We schrikken er zelf van hoeveel nummers we kunnen meezingen. Regi weet ook als geen ander hoe hij een publiek moet beheersen. Bovendien heeft Milk Inc een straffe liveband, met Vlaamse toppers - al hoorden we bij 'Guilty' wel een stevige uitschuiver.
Misschien is 'I don't care' wel het luidst meegezongen nummer van deze vier dagen Rock Werchter in de Pyramid Marquee.
Hun eigen nummers werken, de covermedley is een stevige brug te ver. Misschien mikken ze op herkenning bij het internationale publiek, maar het geeft de marquee een iets te fel dorpsfuifgehalte, net als het oe-oe-geroep.
Dan komt Tom Helsen meezingen, als verrassing, op 'night and day'. Toch wordt het optreden in onze oren na een tijdje monotoon klinken. Verrassingen horen we niet, maar de jongelui blijven rondhotsen tot buiten de tent, wat Boys Noize of Tiga amper lukte.
De bissen - met retronummer 'La vache', 'Go to hell' en 'walk on water' - scoren nog eens voor open doel.
Het mag een vreemde keuze lijken, maar of Milk Inc nu thuishoorde op Rock Werchter of niet, daar zullen we allicht nooit uitraken. Feit is dat het opmerkelijk tolerante jonge volkje zich werkelijk rotamuseerde. En is dat niet belangrijkste, zo op het einde van een loodzwaar en vermoeiend festival? (Kho)
0 reacties
22:36 > Royksopp
Voor de Noren van Roysopp is sfeer ontzettend belangrijk. Ze nemen dan ook hun tijd voor een intro die een unheimliche atmosfeer moet creeren. In de achtergrond een reuzengrote opblaasbare cassette zoals we die vijftien jaar geleden mixten.
Vooral 'You don't have a clue', met de spokende stem van de Noorse zangeres Anneli Drecker, maakt in het begin indruk.
Brondtlund en Berge houden alles grotendeels vanop de achtergond in de hand.
Deze ambiente elektronische muziek, met een stevige fond rock, werkt wonderwel op een donkere avond, ver weg van Nine Inch Nails. 'Remind me', met vocoder vervormde vocals, het fantastische 'The girl and the robot' - met bijhorend bizar choreaografietje - of 'Royksopp and the night owl', met Drecker in uilenkostuum: deze act staat er.
De Noren bepalen als ringmeesters het tempo: ritme opvoeren, even ambient, dan weer doortrekken.
Opvallend ook hoeveel fans er zijn (zagen we daar ook prins Laurent in de Front Stage?). 'It's what I want' wordt door de hele tent meegezongen. En 'Eple', allicht hun bekendste nummer, wordt op gejuich onthaald. 'What else is there' kruipt onder onze huid. Royksopp is zo blij met de ontvangst dat ze hun bissen doen in onderbroek en met vreemde muts...
Erg sterk optreden.
Klein minpuntje: dit keer geen beroemde gastzangeressen zoals Robyn of Fever Ray, de zangeres van The Knife. Maar een kniesoor die daarover valt.
(Kho)
0 reacties
Vooral 'You don't have a clue', met de spokende stem van de Noorse zangeres Anneli Drecker, maakt in het begin indruk.
Brondtlund en Berge houden alles grotendeels vanop de achtergond in de hand.
Deze ambiente elektronische muziek, met een stevige fond rock, werkt wonderwel op een donkere avond, ver weg van Nine Inch Nails. 'Remind me', met vocoder vervormde vocals, het fantastische 'The girl and the robot' - met bijhorend bizar choreaografietje - of 'Royksopp and the night owl', met Drecker in uilenkostuum: deze act staat er.
De Noren bepalen als ringmeesters het tempo: ritme opvoeren, even ambient, dan weer doortrekken.
Opvallend ook hoeveel fans er zijn (zagen we daar ook prins Laurent in de Front Stage?). 'It's what I want' wordt door de hele tent meegezongen. En 'Eple', allicht hun bekendste nummer, wordt op gejuich onthaald. 'What else is there' kruipt onder onze huid. Royksopp is zo blij met de ontvangst dat ze hun bissen doen in onderbroek en met vreemde muts...
Erg sterk optreden.
Klein minpuntje: dit keer geen beroemde gastzangeressen zoals Robyn of Fever Ray, de zangeres van The Knife. Maar een kniesoor die daarover valt.
(Kho)
0 reacties
22:24 > Nine Inch Nails
Nine Inch Nails speelt voor de laatste keer in ons land, wordt in de wandelgangen beweerd. Fervente muziekbloggers weten dat frontman Trent Reznor al een tijdje speelt met het idee om zijn project voor onbepaalde tijd in de koelkast te steken.Het maakt de Werchter-show er niet minder speciaal op. 'Terrible lie' wordt met chirurgische precisie door ontregelde gitaren in reepjes gesneden. 'Heresy' hebben we al lang niet meer live gehoord en krijgt een woeste versie mee, met Reznors bezwete stierennek op groot scherm, boven de headbangende hoofden. 'Pigs' is nog een kopstoot: digipunk die geen enkele imitator ooit heeft kunnen evenaren.
Reznor belooft de luidruchtige Metallicafans in het publiek niet zo lang te zullen spelen en voegt er aan toe: "In the meantime we're gonna piss you off and make as much noise as possible".
De set is gedurfd, met veel minder bekende albumtracks, recente songs uit 'Year Zero' en 'The slip' en ook 'I'm afraid of Americans', een opvallende Bowie-cover. Niet meteen festivalvoer dus.
Nine Inch Nails is in die mate vervlochten met de jaren negentig dat de groep soms een beetje uit de tijd klinkt, vooral wanneer Reznor de op industriele synths gestoelde songs boven haalt.
Maar daar malen de fans niet om. 'Gave up' schiet scheermesjes het publiek in en 'The hand that feeds' beschikt over een groove waar Depeche Mode jaloers op mag zijn.
"We hebben dit twintig jaar gedaan en we gaan stoppen", vertelt Reznor plots, waarna 'Head like a hole' nog eenmaal over de weide dendert. Een kippenvelverwekkend 'Hurt' volgt, dat luid wordt meegescandeerd en dan is het afgelopen.
Merci, Trent, it's been a trip. (svs)
0 reacties
21:00 > Ghinzu
Je zal maar tegelijk met Kaiser Chiefs geprogrammeerd staan. Ghinzu moet opboksen tegen het volkse rockgeweld van Ricky Wilson en co. En dus is de marquee bij aanvang van zijn concert amper half gevuld. Maar onze Franstalige broeders weren zich met forse versies van 'Mother mother' en Dream maker' dat wordt meegebruld door de fanclub.
Even dit: Ghinzu denkt verkeerdelijk dat 'rock-'n-roll' anno 2009 betekent dat je je als een rebel uit de fifties moet gedragen. Zwarte zonnebrillen, de zanger die zijn leren jasje stoer naar de backstage slingert, de arrogante pokerface van de heren, zich in de frontstage tegen de fans gaan aanschurken terwijl de zonnebril nog steeds op de neus staat ... Dat de jonkies van Metro Station zich aan dat soort geposeer bezondigt, tot daar toe, maar een 'serieuze' rockband als Ghinzu?
Gelukkig spelen de Brusselaars wel strak. Als plots de synths en de apparatuur van de groep uitvallen, gooien de heren nijdig de gitaren op de grond en stormen het podium af. Da's pech hebben want de groep was op dreef. We wensen het niemand toe.
Gelukkig komen de heren terug, na een slordige tien minuten, en pikken ze de draad netjes weer op. De fans zijn uiteraard niet weggelopen en geven de band een warm applaus. Toch opvallend hoe populair dergelijke theatrale, in de seventies gewortelde rock in Franstalig Belgie blijft en hoe lauwtjes die stijl aan onze kant van de taalgrens wordt ontvangen. Dat Vlamingen toch een beetje gevoelig zijn voor Ghinzu is misschien te wijten aan de Deus-achtige weerbarstigheid van zijn muziek.
Het is net dat rauwe randje dat dit concert verteerbaar maakt. Maar of Ghinzu de non-believers heeft bekeerd? We vrezen van niet. (svs)
0 reacties
Even dit: Ghinzu denkt verkeerdelijk dat 'rock-'n-roll' anno 2009 betekent dat je je als een rebel uit de fifties moet gedragen. Zwarte zonnebrillen, de zanger die zijn leren jasje stoer naar de backstage slingert, de arrogante pokerface van de heren, zich in de frontstage tegen de fans gaan aanschurken terwijl de zonnebril nog steeds op de neus staat ... Dat de jonkies van Metro Station zich aan dat soort geposeer bezondigt, tot daar toe, maar een 'serieuze' rockband als Ghinzu?
Gelukkig spelen de Brusselaars wel strak. Als plots de synths en de apparatuur van de groep uitvallen, gooien de heren nijdig de gitaren op de grond en stormen het podium af. Da's pech hebben want de groep was op dreef. We wensen het niemand toe.
Gelukkig komen de heren terug, na een slordige tien minuten, en pikken ze de draad netjes weer op. De fans zijn uiteraard niet weggelopen en geven de band een warm applaus. Toch opvallend hoe populair dergelijke theatrale, in de seventies gewortelde rock in Franstalig Belgie blijft en hoe lauwtjes die stijl aan onze kant van de taalgrens wordt ontvangen. Dat Vlamingen toch een beetje gevoelig zijn voor Ghinzu is misschien te wijten aan de Deus-achtige weerbarstigheid van zijn muziek.
Het is net dat rauwe randje dat dit concert verteerbaar maakt. Maar of Ghinzu de non-believers heeft bekeerd? We vrezen van niet. (svs)
0 reacties
20:29 > Kaiser Chiefs
Kaiser Chiefs zijn altijd goed voor een weinig gesofisticeerd rockfeestje. Hun testosteronnummers doen het niet fantastisch op plaat maar zijn gemaakt voor festivalweides.
De vele keren dat we hen bezig zagen, waren altijd leuk. Een mens zou een weddenschap kunnen afsluiten: wanneer begint Ricky Wilson aan zijn tocht door het publiek en zal hij weer op een of andere toren klauteren?
De kickdrum voorspelt ook nu weer een fijn uurtje. 'Never miss a beat', 'Everything is average nowadays', 'Everyday I love you less and less': tot ver voorbij wordt meegezongen door de wei. Een vliegende start. Wilson is weer in vorm. Zijn stem zal er nooit een worden waar collega-zangers jaloers op zijn, maar zijn charisma maakt veel goed. Bij 'Ruby' springt heel de wei op en neer.
Na de hits valt het concert een beetje terug. Alle kruit te vroeg verschieten, heet zoiets. Wilson houdt het ook beschaafder dan we dan we van hem gewend zijn.
Maar dan vindt hij zijn tweede adem. Hij klimt in een geluidstoren (hadden we het niet gezegd?) en zijn stem begeeft het zoals steeds. 'Angry mob' zingt iedereen weer mee. En dan loopt hij weer tussen het publiek tijdens 'Take my temperature'.
Fantastisch begin, even wat ingezakt en op niveau geeindigd. Toch een beetje ontgoocheld. (Kho)
De vele keren dat we hen bezig zagen, waren altijd leuk. Een mens zou een weddenschap kunnen afsluiten: wanneer begint Ricky Wilson aan zijn tocht door het publiek en zal hij weer op een of andere toren klauteren?
De kickdrum voorspelt ook nu weer een fijn uurtje. 'Never miss a beat', 'Everything is average nowadays', 'Everyday I love you less and less': tot ver voorbij wordt meegezongen door de wei. Een vliegende start. Wilson is weer in vorm. Zijn stem zal er nooit een worden waar collega-zangers jaloers op zijn, maar zijn charisma maakt veel goed. Bij 'Ruby' springt heel de wei op en neer.
Na de hits valt het concert een beetje terug. Alle kruit te vroeg verschieten, heet zoiets. Wilson houdt het ook beschaafder dan we dan we van hem gewend zijn.
Maar dan vindt hij zijn tweede adem. Hij klimt in een geluidstoren (hadden we het niet gezegd?) en zijn stem begeeft het zoals steeds. 'Angry mob' zingt iedereen weer mee. En dan loopt hij weer tussen het publiek tijdens 'Take my temperature'.
Fantastisch begin, even wat ingezakt en op niveau geeindigd. Toch een beetje ontgoocheld. (Kho)
0 reacties
19:19 > The Script
Een groep met een hoger boysbandgehalte dan The Script vinden op Werchter is niet eenvoudig. Zanger Danny O'Donahue is een mooie jongen met een leuke stem. Bovendien heeft hij een verleden als Boysband-lid en die ervaring gebruikt hij om meisjes in zweem te doen vallen: lief lachen, jasje uitgooien. U kent dat wel.
Maar The Script onderscheidt zich van andere bands in hetzelfde marktsegment: ze maken nummers die zich makkelijk laten meezingen en die zich in je brein nestelen voor je er erg in hebt.
Dat bewijst 'Before the worst' meteen. En het 'I'm falling to pieces'-stuk in 'Breakeven' klinkt in de Marquee als uit een mond, net als de eerste single 'We cry'. Logisch hoogtepunt is de sterke hit 'The man who can't be moved'. Schattig hoe O'Donahue onder de indruk is van het meezingmoment.
Toch is het optreden ons, net als de frontman, wat te glad. Leuke, vlotte popsongs, zonder meer, met uitzondering van het wat rauwere 'rusty halo'. Daar kan zelfs een David Bowie-cover niks aan veranderen. En het gebruik van het woord 'fucking' ook niet. Maar alle meisjes op de eerste rijen zullen ons tegenspreken.
(Kho)
0 reacties
Maar The Script onderscheidt zich van andere bands in hetzelfde marktsegment: ze maken nummers die zich makkelijk laten meezingen en die zich in je brein nestelen voor je er erg in hebt.
Dat bewijst 'Before the worst' meteen. En het 'I'm falling to pieces'-stuk in 'Breakeven' klinkt in de Marquee als uit een mond, net als de eerste single 'We cry'. Logisch hoogtepunt is de sterke hit 'The man who can't be moved'. Schattig hoe O'Donahue onder de indruk is van het meezingmoment.
Toch is het optreden ons, net als de frontman, wat te glad. Leuke, vlotte popsongs, zonder meer, met uitzondering van het wat rauwere 'rusty halo'. Daar kan zelfs een David Bowie-cover niks aan veranderen. En het gebruik van het woord 'fucking' ook niet. Maar alle meisjes op de eerste rijen zullen ons tegenspreken.
(Kho)
0 reacties
18:40 > Black Eyed Peas
"Let's get retarded!" zingen de Black Eyed Peas en niet "Let's get it started" zoals in de gecensureerde singleversie die iedereen kent. Fijn dat de Peas zich niet inhouden voor ons, breeddenkende Europeanen.
Er is veel te zien op het podium: twee reuzegrote, opblaasbare astronautenpoppen, een gitarist met een gitaar in de vorm van een bliksemschicht (als dat de weergoden maar niet op ideeën brengt), coole animaties en natuurlijk de Peas zelf: Will.I.Am met zijn Kanye West-achtige hiphopentrepreneurslook, Apl De Ap met een cyberpunklook, Taboo in een witte flashy reddingsvest die Sasha Baron-Cohens Bruno helemaal 'fab!' zou vinden en Fergie in Pussycat Doll-modus.
'Shut up' hitst de gemoederen op, ook al begint het halverwege het liedje te regenen, maar gelukkig niet voor lang. 'My humps' doet zijn werk maar de albumtracks van de nieuwe plaat 'The E.N.D.' kunnen de mensen iets minder beroeren. Will.I.Am wil weten naar welke club hij na de show kan om prompt een liedje in te zetten over... (diepe zucht) ... naar de clubs gaan. Kijk, als wij nog 1 hiphopper horen lullen over "da club" gooien wij het eensnarige houtblok van Seasick Steve naar hem. Ze komen misschien hard, die negers, maar ze kunnen ook behoorlijk uit hun nek kletsen.
Michael Jackson duikt op in een korte dj-set van Will.I.Am., evenals 'Day N Nite' van Kid Cudi. Kan Will.I.Iam dit soort overbodige plaatjesdraaierij overlaten aan 2 Many DJ's, alsjeblieft?
De man noemt de festivalgangers de Now Generation: de "filesharing, Myspacing, YouTubing" generatie die alles NU wil. Good point, alleen is de gelijknamige song plastic punkpop die wij NU even niet hoeven.
Dan liever 'Pump it', lang niet de beste Peas-kraker maar wel energiek genoeg om de helft van de wei op en neer te laten springen. De funky hippie-hymne 'Where is the love' laat de gelukkigsten op de wei enthousiast heen en weer zwaaien.
En 'Boom boom pow'? Zouden de Peas het vertikken 1 van de singles van het jaar te spelen? Mooi niet. Wij hebben de voorbije vier dagen slechts een paar liedjes gehoord die iedereen gek maakte en dit is er zo eentje. Vreemde eend, goed concert. (svs)
Er is veel te zien op het podium: twee reuzegrote, opblaasbare astronautenpoppen, een gitarist met een gitaar in de vorm van een bliksemschicht (als dat de weergoden maar niet op ideeën brengt), coole animaties en natuurlijk de Peas zelf: Will.I.Am met zijn Kanye West-achtige hiphopentrepreneurslook, Apl De Ap met een cyberpunklook, Taboo in een witte flashy reddingsvest die Sasha Baron-Cohens Bruno helemaal 'fab!' zou vinden en Fergie in Pussycat Doll-modus.
'Shut up' hitst de gemoederen op, ook al begint het halverwege het liedje te regenen, maar gelukkig niet voor lang. 'My humps' doet zijn werk maar de albumtracks van de nieuwe plaat 'The E.N.D.' kunnen de mensen iets minder beroeren. Will.I.Am wil weten naar welke club hij na de show kan om prompt een liedje in te zetten over... (diepe zucht) ... naar de clubs gaan. Kijk, als wij nog 1 hiphopper horen lullen over "da club" gooien wij het eensnarige houtblok van Seasick Steve naar hem. Ze komen misschien hard, die negers, maar ze kunnen ook behoorlijk uit hun nek kletsen.
Michael Jackson duikt op in een korte dj-set van Will.I.Am., evenals 'Day N Nite' van Kid Cudi. Kan Will.I.Iam dit soort overbodige plaatjesdraaierij overlaten aan 2 Many DJ's, alsjeblieft?
De man noemt de festivalgangers de Now Generation: de "filesharing, Myspacing, YouTubing" generatie die alles NU wil. Good point, alleen is de gelijknamige song plastic punkpop die wij NU even niet hoeven.
Dan liever 'Pump it', lang niet de beste Peas-kraker maar wel energiek genoeg om de helft van de wei op en neer te laten springen. De funky hippie-hymne 'Where is the love' laat de gelukkigsten op de wei enthousiast heen en weer zwaaien.
En 'Boom boom pow'? Zouden de Peas het vertikken 1 van de singles van het jaar te spelen? Mooi niet. Wij hebben de voorbije vier dagen slechts een paar liedjes gehoord die iedereen gek maakte en dit is er zo eentje. Vreemde eend, goed concert. (svs)
0 reacties
17:06 > Lady Linn
Wanneer we de bezwete jongeren de tent zien uitwandelen na De Jeugd van Tegenwoordig, hebben we medelijden met Lady Linn en haar Magnificent Seven. Ga daar maar eens aanstaan. Maar van zodra ze 'It's allright' inzet, is duidelijk dat dat niet hoeft.Lien De Greef - die er beeldig uitziet in haar rode kleedje - zingt fantastisch en brengt de Marquee aan het dansen, met heel andere muziek dan daarnet. Ze moet wel nog wat lef kweken met haar bindteksten en een echte frontvrouw durven zijn.
Speciaal voor de gelegenheid heeft Lady Linn een strijkerskwartet meegebracht: Lady Linn and her magnificent eleven, dus.
Lady Linn brengt een technisch sterk optreden. En dan staat ze plots in de regen te zingen: buiten is een enorm onweer losgebarsten en het water sijpelt door het tentzeil.
Dit is een lekker gezapig concert, en dat is niet negatief bedoeld. Alle meisjes draaien mee op 'Shopping' en 'Here we go again' wordt zelfs voorzichtig meegezongen. 'Cool down' wordt - veel te snel - meegeklapt. Dat wordt een zomerhit. En 'I don't wanna dance' wordt door iedereen meegezongen en slim uitgerokken.
Daarna valt vooral de solo van saxofonist Marc De Maeseneer op. Afsluiter 'A love affair' zet de puntjes op de i.
Dit is aardige, mooie, stijlvolle maar toch ook wat voorspelbare swingjazz.
(Kho)
0 reacties
17:05 > The Mars Volta
Wij krijgen hoofdpijn bij het zien van de 'backdrop' van The Mars Volta. Dali is een mietje vergeleken bij de kunstenaar die het hoofdpijnverwekkende zootje vol kraaienvleugels en oogbollen op het canvas heeft gepleurd.
De muziek is, voor wie de geflipte progrock van The Mars Volta niet kent, navenant. Geen wonder dat het donkere wolkendek boven de weide openscheurt en de eerste regendruppels over de wei vallen. Het zal de groep worst wezen. De heren plukken de heftigste, meest chaotische rocknummers uit hun vijf platen. De weergoden hebben duidelijk migraine en kieperen plots bakken water boven Werchter uit. Het sowieso apathische publiek laat zich stilzwijgend onderregenen.
De desinteresse van het publiek steekt blijkbaar bij de band.. "Hebben jullie naar ons gekeken terwijl wij een feestje aan het bouwen waren?" roept de zanger Omar Rodriguez geirriteerd, en vervolgens klinkt het sarcastisch: "Maak je geen zorgen, jullie favoriete groepjes komen er zo aan. Don't get your panties in a butt." Nounou, zo gaat hij ook geen vrienden maken. (svs)
3 reacties
De muziek is, voor wie de geflipte progrock van The Mars Volta niet kent, navenant. Geen wonder dat het donkere wolkendek boven de weide openscheurt en de eerste regendruppels over de wei vallen. Het zal de groep worst wezen. De heren plukken de heftigste, meest chaotische rocknummers uit hun vijf platen. De weergoden hebben duidelijk migraine en kieperen plots bakken water boven Werchter uit. Het sowieso apathische publiek laat zich stilzwijgend onderregenen.
De desinteresse van het publiek steekt blijkbaar bij de band.. "Hebben jullie naar ons gekeken terwijl wij een feestje aan het bouwen waren?" roept de zanger Omar Rodriguez geirriteerd, en vervolgens klinkt het sarcastisch: "Maak je geen zorgen, jullie favoriete groepjes komen er zo aan. Don't get your panties in a butt." Nounou, zo gaat hij ook geen vrienden maken. (svs)
3 reacties
15:40 > De Jeugd Van Tegenwoordig
Het eerste feestje van de dag is er eentje dat iedereen kon voorspellen: De Jeugd Van Tegenwoordig. Het is een traditie: het suggestieve 'applaus' trapt het optreden af. Het jonge volkje gaat uit zijn dak. 'Watskeburt' zet door, met een stevige rockmix van dj de Neger des Heils; ze zijn tenslotte op een rockfestival.
De tent puilt uit en iedereen springt. De Vlaamse jeugd blijkt deze grappige mix van hiphop en elektro wel te smaken. 'Volgens mij gaan we een beetje lekker', zegt Vieze Fur. P. Faberge haalt zijn camcorder zelfs boven om het meezingen op 'Datvindjeleukhe!' te filmen.
De raps zijn oke, maar de echte kracht van deze band is de dj. De Neger des Heils lijmt alles vlot aan mekaar en levert prachtige beats die zelfs zonder raps in eender welke discotheek overeind zouden blijven.
Je ziet ook dat deze jongens graag doen wat ze doen. Eigen taaltje verzinnen, 'potje crowdsurfen', meisjes natmaken met water, in een ruk ook de pers even besprenkelen en dan het publiek dwingen hen te eren als Goden. Geweldige T-shirt ook van Faberge: 'je ziet me nooit met Gucci.'
En dan komen - een schijnbaar stomdronken - Tim Vanhamel en Tom Barman meerappen op 'Hollereer'. Die laatste begint zelfs te crowdsurfen. Het wordt chaos op het podium, maar dat kan niemand schelen. Er komt een fles sterke drank aan te pas en de Jeugd wil er maar niet mee ophouden.
Heerlijke kolderrap die zichzelf niet ernstig neemt, maar niet voor gevoelige zieltjes. Een gigantisch feest. En al was het slot over the top, wij weten nu al waar de Vlaamse jongeren op de wei vandaag over gaan babbelen.
(Kho)
0 reacties
De tent puilt uit en iedereen springt. De Vlaamse jeugd blijkt deze grappige mix van hiphop en elektro wel te smaken. 'Volgens mij gaan we een beetje lekker', zegt Vieze Fur. P. Faberge haalt zijn camcorder zelfs boven om het meezingen op 'Datvindjeleukhe!' te filmen.
De raps zijn oke, maar de echte kracht van deze band is de dj. De Neger des Heils lijmt alles vlot aan mekaar en levert prachtige beats die zelfs zonder raps in eender welke discotheek overeind zouden blijven.
Je ziet ook dat deze jongens graag doen wat ze doen. Eigen taaltje verzinnen, 'potje crowdsurfen', meisjes natmaken met water, in een ruk ook de pers even besprenkelen en dan het publiek dwingen hen te eren als Goden. Geweldige T-shirt ook van Faberge: 'je ziet me nooit met Gucci.'
En dan komen - een schijnbaar stomdronken - Tim Vanhamel en Tom Barman meerappen op 'Hollereer'. Die laatste begint zelfs te crowdsurfen. Het wordt chaos op het podium, maar dat kan niemand schelen. Er komt een fles sterke drank aan te pas en de Jeugd wil er maar niet mee ophouden.
Heerlijke kolderrap die zichzelf niet ernstig neemt, maar niet voor gevoelige zieltjes. Een gigantisch feest. En al was het slot over the top, wij weten nu al waar de Vlaamse jongeren op de wei vandaag over gaan babbelen.
(Kho)
0 reacties
15:28 > Seasick Steve
"Izzallgood" vertrouwt Seasick Steve ons toe. Zijn rudimentaire, gammele blues wordt op opvallend veel gejuich onthaald. Hij neemt zijn rechthoekige woodblockgitaar op schoot en neemt een slok whisky uit het flacon dat op de klankkast zit gemonteerd. "It's just a gimmick", zegt hij met een grijns. Met zijn lange grijze baardje, baseballpetje en stoffige overall ziet hij eruit als een pompbediende uit Alabama.
Zijn drummer wordt voorgesteld met: "Y'all remember the Muppet Show? Remember Animal? That's him right there". Even later vertelt hij dat hij zijn driesnarige gitaar ("a piece of shit") kocht van ene Sherman uit Mississippi, voor 75 dollar terwijl de gitaar amper 25 dollar waard is. Hij laat het publiek boos "we know about you Sherman!" roepen.
Als een echte rockgitarist springt Seasick Steve vervolgens op het voorste monitorpodium om er een solo te spelen, op 1 snaar, met een brede glimlach. Een paar seconden later zit hij weer op zijn krukje met een fles bourbon aan de lippen, en volgt er een rauw mopje slidegitaar.
Het volgende curieuze instrument maakt zijn opwachting: de Diddley-bo ontleent zijn naam aan het bluesicoon en is niet veel meer dan een stuk hout met 1 snaar. "Niet aplaudisseren voor je dit piece of shit hebt gehoord", bezweert hij ons. Maar het klinkt lekker aftands zoals dit soort blues hoort te klinken.
"Ik heb een meisje nodig voor wie ik een liedje wil zingen", zegt hij. "Niet allemaal tegelijk" Ene Lisa wordt uit het publiek geplukt en naast Steve op een stoeltje gezet. "Je hebt geen tijd om foto's te nemen, kijk maar gewoon verliefd naar mij", zegt hij tegen het kind, "en beeld je in dat we op de overloop van de veranda zitten tijdens een stralende zomerdag". "My name is Steve and I'm your walking man", zingt hij over een loom bluesy countrydeuntje. Mooi.
Wie op dat moment niet mee is, heeft vast een hart van steen. Steve speelt een liedje over in de gevangenis zitten ("being locked up in the joint") en iedereen klapt goedgemutst mee. Tot slot krijgen we een "3-string trance boogie" op ons bord, een grimmige song over wraak, moord en berouw - "sing The Doghouse Song, aah-ooo!" zingt heel de wei mee, tot Steve in de coulissen is verdwenen. Hallelujah, inderdaad. (svs)
Zijn drummer wordt voorgesteld met: "Y'all remember the Muppet Show? Remember Animal? That's him right there". Even later vertelt hij dat hij zijn driesnarige gitaar ("a piece of shit") kocht van ene Sherman uit Mississippi, voor 75 dollar terwijl de gitaar amper 25 dollar waard is. Hij laat het publiek boos "we know about you Sherman!" roepen.
Als een echte rockgitarist springt Seasick Steve vervolgens op het voorste monitorpodium om er een solo te spelen, op 1 snaar, met een brede glimlach. Een paar seconden later zit hij weer op zijn krukje met een fles bourbon aan de lippen, en volgt er een rauw mopje slidegitaar.
Het volgende curieuze instrument maakt zijn opwachting: de Diddley-bo ontleent zijn naam aan het bluesicoon en is niet veel meer dan een stuk hout met 1 snaar. "Niet aplaudisseren voor je dit piece of shit hebt gehoord", bezweert hij ons. Maar het klinkt lekker aftands zoals dit soort blues hoort te klinken.
"Ik heb een meisje nodig voor wie ik een liedje wil zingen", zegt hij. "Niet allemaal tegelijk" Ene Lisa wordt uit het publiek geplukt en naast Steve op een stoeltje gezet. "Je hebt geen tijd om foto's te nemen, kijk maar gewoon verliefd naar mij", zegt hij tegen het kind, "en beeld je in dat we op de overloop van de veranda zitten tijdens een stralende zomerdag". "My name is Steve and I'm your walking man", zingt hij over een loom bluesy countrydeuntje. Mooi.
Wie op dat moment niet mee is, heeft vast een hart van steen. Steve speelt een liedje over in de gevangenis zitten ("being locked up in the joint") en iedereen klapt goedgemutst mee. Tot slot krijgen we een "3-string trance boogie" op ons bord, een grimmige song over wraak, moord en berouw - "sing The Doghouse Song, aah-ooo!" zingt heel de wei mee, tot Steve in de coulissen is verdwenen. Hallelujah, inderdaad. (svs)
4 reacties
14:04 > Mastodon
Aargh! Wat een rotgeluid vooraan aan het podium. Wat voor soepje moet zoiets achteraan in de weide geven? Is de mixer in slaap gevallen? De noisebrij die voor heavy metal moet doorgaan is bijna niet te harden.
Doodjammer, want Mastodon heeft met 'Crack the Skye' één van de beste rockplaten van het jaar gemaakt. Maar op het Werchterpodium blijft er van zijn aan Soundgarden en Alice In Chains schatplichtige songs niet veel over. 'Oblivion' steekt de kop op als vervaarlijke grunge-metal maar verzuipt dan in de teringherrie die de slechte klankbalans met zich meebrengt.
Cultclassics als 'The wolf is loose' breken evenmin door de hardnekkige noise-brij. Verdorie toch! Dit zijn uitstekende muzikanten die het heavy metal-genre van broodnodige zuurstof voorzien maar dat is er vandaag niet aan te merken. De dynamiek van de songs en hun nuances gaan helemaal verloren.
Met 'Crystal skull' komt er beterschap, hoewel het van angstaanjagende 'grunts' bulkende nummer nog niet optimaal klinkt. Maar Mastodon haalt niet het niveau van toen we de groep zagen spelen op de skatestage van Pukkelpop, een drietal zomers geleden. Festivals moeten dit soort gespecialiseerde, meergelaagde muziek programmeren in een donkere tent of marquee. Pas dan zullen we echte power van Mastodon kunnen voelen. (svs)
Doodjammer, want Mastodon heeft met 'Crack the Skye' één van de beste rockplaten van het jaar gemaakt. Maar op het Werchterpodium blijft er van zijn aan Soundgarden en Alice In Chains schatplichtige songs niet veel over. 'Oblivion' steekt de kop op als vervaarlijke grunge-metal maar verzuipt dan in de teringherrie die de slechte klankbalans met zich meebrengt.
Cultclassics als 'The wolf is loose' breken evenmin door de hardnekkige noise-brij. Verdorie toch! Dit zijn uitstekende muzikanten die het heavy metal-genre van broodnodige zuurstof voorzien maar dat is er vandaag niet aan te merken. De dynamiek van de songs en hun nuances gaan helemaal verloren.
Met 'Crystal skull' komt er beterschap, hoewel het van angstaanjagende 'grunts' bulkende nummer nog niet optimaal klinkt. Maar Mastodon haalt niet het niveau van toen we de groep zagen spelen op de skatestage van Pukkelpop, een drietal zomers geleden. Festivals moeten dit soort gespecialiseerde, meergelaagde muziek programmeren in een donkere tent of marquee. Pas dan zullen we echte power van Mastodon kunnen voelen. (svs)
1 reacties
13:58 > The Hickey Underworld
Voor The Hickey Underworld is het een enorme beloning dat ze in hun doorbraakjaar meteen al op Rock Werchter mogen spelen en later deze zomer op Pukkelpop. Aardig wat volk komt naar de winnaar van Humo's Rock Rally 2006 kijken in de Marquee, ondanks het vroege uur: alvast een opsteker.
Het lijkt alsof de jongens van The Hickey een tikje nerveus zijn, of het moet een spat nonchalance zijn: de bindteksten sterven al eens in het applaus. Ze zijn wat overhaast. The Hickey moet ook opletten dat de drums niet te fel overheersen. Bij wijlen worden de vocals van Younes Faltakh bedolven onder een lawine van drums en gitaren waardoor songs op losse schroeven komen te staan.
Gelukkig zit het ritme ontzettend strak en zitten de nummers erg goed in elkaar. The Hickey heeft alles wat de opener op het hoofdpodium niet had: passie, potentieel, visie en een eigen identiteit. En geweldige gitaren.
Met 'Future Words' kunnen ze ook een heerlijke single de tent in knallen. Al zijn wij vooral weg van 'Zero Hour'. Met The Hickey Underworld wakker worden is een bijzondere ervaring. Stevig spul. (Kho)
0 reacties
Het lijkt alsof de jongens van The Hickey een tikje nerveus zijn, of het moet een spat nonchalance zijn: de bindteksten sterven al eens in het applaus. Ze zijn wat overhaast. The Hickey moet ook opletten dat de drums niet te fel overheersen. Bij wijlen worden de vocals van Younes Faltakh bedolven onder een lawine van drums en gitaren waardoor songs op losse schroeven komen te staan.
Gelukkig zit het ritme ontzettend strak en zitten de nummers erg goed in elkaar. The Hickey heeft alles wat de opener op het hoofdpodium niet had: passie, potentieel, visie en een eigen identiteit. En geweldige gitaren.
Met 'Future Words' kunnen ze ook een heerlijke single de tent in knallen. Al zijn wij vooral weg van 'Zero Hour'. Met The Hickey Underworld wakker worden is een bijzondere ervaring. Stevig spul. (Kho)
0 reacties
12:41 > Metro Station
Dag vier op Werchter en de voorbije drie dagen hebben blijkbaar hun tol geëist. Weinig volk op de wei. Wie er is, ligt languit op het gras. Nou ja, gras: op het bruine goedje dat ooit gras was.
Voorwaar geen dankbaar tijdstip om op te treden. Gelukkig voor Metro Station zijn er toch nog een paar tientallen bakvisjes die hen willen bezig zien.
De jongens van Metro Station komen uit Hollywood, en dat merk je. Ze hebben allicht ergens op tv gezien hoe je rockster moet zijn, en spelen dat nu na. Foute tatoeages, fout haarlint, gitaartje naar de roadie werpen, even op het podium spugen... Helaas stelt dit weinig voor.
Anale teksten, songs van dertien in een dozijn. Hun hit 'Shake it' passeert, maar enkel op de voorste rijen wordt in de handen geklapt. Het moet zijn dat we zo vroeg op de dag minder tolerant zijn, maar we moeten de drang onderdrukken ook op de wei te gaan liggen. Dit is plastic rock. (Kho)
1 reacties
Voorwaar geen dankbaar tijdstip om op te treden. Gelukkig voor Metro Station zijn er toch nog een paar tientallen bakvisjes die hen willen bezig zien.
De jongens van Metro Station komen uit Hollywood, en dat merk je. Ze hebben allicht ergens op tv gezien hoe je rockster moet zijn, en spelen dat nu na. Foute tatoeages, fout haarlint, gitaartje naar de roadie werpen, even op het podium spugen... Helaas stelt dit weinig voor.
Anale teksten, songs van dertien in een dozijn. Hun hit 'Shake it' passeert, maar enkel op de voorste rijen wordt in de handen geklapt. Het moet zijn dat we zo vroeg op de dag minder tolerant zijn, maar we moeten de drang onderdrukken ook op de wei te gaan liggen. Dit is plastic rock. (Kho)
1 reacties