Voor de Noren van Roysopp is sfeer ontzettend belangrijk. Ze nemen dan ook hun tijd voor een intro die een unheimliche atmosfeer moet creeren. In de achtergrond een reuzengrote opblaasbare cassette zoals we die vijftien jaar geleden mixten.

Vooral 'You don't have a clue', met de spokende stem van de Noorse zangeres Anneli Drecker, maakt in het begin indruk.

Brondtlund en Berge houden alles grotendeels vanop de achtergond in de hand.

Deze ambiente elektronische muziek, met een stevige fond rock, werkt wonderwel op een donkere avond, ver weg van Nine Inch Nails. 'Remind me', met vocoder vervormde vocals, het fantastische 'The girl and the robot' - met bijhorend bizar choreaografietje - of 'Royksopp and the night owl', met Drecker in uilenkostuum: deze act staat er.

De Noren bepalen als ringmeesters het tempo: ritme opvoeren, even ambient, dan weer doortrekken.

Opvallend ook hoeveel fans er zijn (zagen we daar ook prins Laurent in de Front Stage?). 'It's what I want' wordt door de hele tent meegezongen. En 'Eple', allicht hun bekendste nummer, wordt op gejuich onthaald. 'What else is there' kruipt onder onze huid. Royksopp is zo blij met de ontvangst dat ze hun bissen doen in onderbroek en met vreemde muts...

Erg sterk optreden.

Klein minpuntje: dit keer geen beroemde gastzangeressen zoals Robyn of Fever Ray, de zangeres van The Knife. Maar een kniesoor die daarover valt.

(Kho)