Kaiser Chiefs zijn altijd goed voor een weinig gesofisticeerd rockfeestje. Hun testosteronnummers doen het niet fantastisch op plaat maar zijn gemaakt voor festivalweides.

De vele keren dat we hen bezig zagen, waren altijd leuk. Een mens zou een weddenschap kunnen afsluiten: wanneer begint Ricky Wilson aan zijn tocht door het publiek en zal hij weer op een of andere toren klauteren?

De kickdrum voorspelt ook nu weer een fijn uurtje. 'Never miss a beat', 'Everything is average nowadays', 'Everyday I love you less and less': tot ver voorbij wordt meegezongen door de wei. Een vliegende start. Wilson is weer in vorm. Zijn stem zal er nooit een worden waar collega-zangers jaloers op zijn, maar zijn charisma maakt veel goed. Bij 'Ruby' springt heel de wei op en neer.

Na de hits valt het concert een beetje terug. Alle kruit te vroeg verschieten, heet zoiets. Wilson houdt het ook beschaafder dan we dan we van hem gewend zijn.

Maar dan vindt hij zijn tweede adem. Hij klimt in een geluidstoren (hadden we het niet gezegd?) en zijn stem begeeft het zoals steeds. 'Angry mob' zingt iedereen weer mee. En dan loopt hij weer tussen het publiek tijdens 'Take my temperature'.

Fantastisch begin, even wat ingezakt en op niveau geeindigd. Toch een beetje ontgoocheld. (Kho)