Op een groot doek wordt een fake arthousefilmpje geprojecteerd: 'Who killed Candy Warhol', met Lady Gaga herself in de hoofdrol. Het doek valt en The Lady start haar show vanachter futuristische zilveren schilden die worden gedragen door onzichtbare dansers. Haar outfit past bij het decor: een glitterjurkje dat wel een opengeklapte discobol lijkt. Even later omgordt ze een gepimpte keytar: een draagbaar keyboard dat op een transformerrobot lijkt.

Gaga's dansers zijn even heteroseksueel als Get Ready! in een kapperszaak. De als gay bikers uitgedoste zwarte jongens mogen dan likkebaardend om Lady Gaga kronkelen, je ziet dat ze liever elkaar in de coulissen zouden willen bepotelen.

Deze show zit in een veel te strak keurslijf. De rigide choreografie smoort alle spontaniteit in de kiem. "Maintenant mes amis... je m'appelle Lady Gaga", bazelt het vrouwtje in kleuterfrans. Van dichtbij ziet ze eruit als een kruising van Courtney Love, Patricia Arquette en...euh...Marilyn Manson. Hebben we al gezegd dat Lady Gaga bijzonder grotesk oogt?

Twee gitaristen komen een punkintermezzo spelen. Geen idee waarom. Even later rolt Gaga over de planken op een scooter. Ze draagt een militair uniform met schoudervullingen die als scherpe dolken naar omhoog priemen. 'Fame' en het Kylie-achtige 'Boys boys boys' passeren. Van 'Just dance' wordt de Marquee gek, vooral de fel opgemaakte meisjes op de eerste rij. Hebben wij al gezegd dat Lady Gaga muziek maakt voor de dansdozen langs de Boomsesteenweg?

Oh ja, ze kan zeker zingen, evenals piano spelen. Dat bewijst ze door haar hit 'Pokerface' te brengen als een pianoballad. Even later drapeert ze zich als een goedkope stripper over het instrument. Britney, kom terug! Alles is vergeven en vergeten! (svs)
  0 reacties

Coldplay werd aangekondigd door een streepje Strauss. Chris Martin en co begonnen vriendelijk en nogal braaf. 'Violet hill' en 'Clocks' en zelfs 'Yellow'', het was een tournée générale waarvoor iedereen aanschoof. Maar wat een rustig begin.

Met 'Cemeteries of London' schoof er wat dynamiek in de avond, maar kijk, het publiek zingt graag mee met de zachte en melodieuze Martin-songs. De versnelling in 'Fix you' smaakte naar meer, maar het is in de samenzang dat Coldplay beleden wordt.

Een tikje experiment kwam erbij toen de band samenklitte rond een ritmebox voor 'Talk', maar Martin haalde er graag elke vaart uit. Mooi hoor, 'The hardest part' op piano, maar toch meer iets voor een zaal.

Je hoorde er verdraaid Lady Gaga door kraaien.

Met 'Viva la vida' en 'Lost' stelde de band even orde op zaken, maar toen vond Martin het tijd voor een akoestisch intermezzo ('Green eyes', 'DWNC') en daar was Lady Gaga weer. Nu ja, hadden we ons maar dichter bij het podium moeten wurmen.

Helemaal dwaas werd het toen van een donker podium een 'Viva'-remix klonk, maar Coldplay trok ook dat weer recht met 'Politik' en vooral 'Lovers in Japan', dat een goeie beat had en mooie beelden kreeg.

Maar we zijn niet onverdeeld gelukkig met Coldplay. Teveel breiwol en geen deftige pullover op het einde. Al was 'The Scientist' best nog meegenomen en bewees de band met 'Life in technicolor 2' welke machtige rock hij in huis heeft. (Vpb)
  6 reacties

Arsenal hebben we al vaker zien ontploffen, onder andere al een paar keer in de marquee in Werchter. De tent is van het begin helemaal mee, ook al spaart Arsenal de eerste radiohit, 'Switch', op als derde nummer.

De sfeer is die van een party om 1 uur 's nachts, wanneer het hoogtepunt van de fuif nabij is. Een frontman die rondstuitert als een Duracelkonijn op speed en niet bang is om te rappen, een exotische zangeres die het 'booty shaken' niet schuwt, retestrak spelende muzikanten: Arsenal heeft de troeven om de tent in lichterlaaie te zetten.

'Longee' steekt het vuur aan de lont, 'Lotuk' blaast de vlam naar het buskruit (het publiek neemt er de koorzang over als bij een voetbalhymne), 'Mr.Doorman' wakkert het vuur verder aan en 'Estupendo' zorgt voor de knal. Dan zwijgen we nog over het volksfeest dat losbarst op 'Saudade'.

Men mag van Arsenal vinden wat men wil, maar een dergelijke geoliede live-band kom je in ons land niet vaak tegen. Feestje van de avond. Of doet Lady Gaga het straks beter? (svs)
  0 reacties

Het is ook bij ons snel gegaan met de populariteit van The Killers. De weide was lekker afgekoeld toen Brandon Flowers een speels 'Human' inzette. Er zat een exotisch sfeertje in en de zanger zong prettig.
Wat daarna gebeurde was een beetje vreemd. De stroomstoot die 'For Reasons Unknown' moest worden, werd een verhakkelde song die Flowers stil legde om iets van een preek af te steken. Over de liefde en hoe snel het kan gaan en zo. Acht minuten maar liefst, inbegrepen een poging tôt zangronde.
Maar daarna herstelde Flowers zich. 'Sorry dat jullie dit moeten doormaken', klonk het mysterieus. Waarna een salvo met 'Read my mind' en 'Mr Brightside' volgde en de weide tôt honderd meter diep meedanste. Met 'When you were young' volgde een topasselijk einde.
Goed begonnen, stevig ingezakt, krachtig afgesloten. (Vpb)
  0 reacties

Jason Mraz maakte twee jaar geleden grote indruk met enkel zijn liedjes en zijn gitaar. Nu had hij een vierkoppige band mee, om zijn melodieuze feel-good songs meer kleur te geven.

Het was van in het begin feest in de Marquee, zeker toen ook drie blazers op de scene verschenen. 'Everything you want can be yours anytime', zong hij. En ook; 'I won't worry this life away'.

Mraz vat de tijdgeest. Hij is een androgyne man die een permanente zomer oproept met muziek die soul, rap en reggae samen brengt. Zoals Jack Johnson straalt hij een groot evenwicht uit, een zen-gevoel.

Hoogtepunten? Natuurlijk 'I'm yours', dat massaal meegezongen werd. Maar ook 'Reggaeddy' klonk zomers en 'Make it mine' liet horen hoe heerlijk licht Mraz zijn pop bereidt. Genoten! (Vpb)
  0 reacties

"Deze neger komt zo hard", belooft presentator Luc Janssen ons en dat is niet gelogen. Kele Okereke ziet er bijzonder capabel uit: gespierde armen, guitige rode pet, gitaar in de aanslag. De opener 'One month off' explodeert van bij de eerste "duhduh-duhduh-duhduh!"-riff die door iedereen wordt meegebruld.

Van Okereke keken we vorig jaar op toen die als herboren frontman op de concertpodia verscheen: de mensenschuwe shoegazer van in de begindagen had plaatsgemaakt voor een assertieve rockheld met een kamerbrede, hagelwitte glimlach. Anno 2009 ziet Okereke er nog strijdlustiger uit. 'Hunting for witches' maait als een zeis door de massa. 'Talons' wordt aangekondigd met "this is an old one from the hit factory", gevolgd door Okereke's stralende grijns.
"Can I have your T-shirt?" staat er op een pancarte van een fan te lezen. Okereke is een alternatief sekssymbool.

'Song for Clay' combineert het tranerige van The Cure met het gitaarwerk van Rage Against The Machine - een opzwepende stamper die de mensen tot aan de geluidstoren in het midden van het plein doet springen. 'Banquet' sluit er naadloos bij aan en maakt de fans zo gek dat de security zich schrap zet.

Bloc Party is blijkbaar een band waarop veel mensen zaten te wachten. Zijn energieke performance schakelt deze tweede festivaldag in een hogere versnelling. Het publiek is klaar om alle remmen los te gooien: het joelt en gilt als Okereke daar om vraagt en tijdens de technorocker 'Mercury' gaat iedereen uit zijn dak.

Het laatste kwartier haalt Bloc Party niet genoeg uit de songs. De liedjes behoren nochtans tot zijn beste werk: Een oorverdovend 'The prayer en een te gehaast, ronduit slordig 'Like eating glass' verraden dat de groep op automatische piloot speelt., 'Flux', met zijn repetitieve elektrobeat doet het beter en 'Helicopter' zet de puntjes op de i. Goed herpakt. (svs)
  0 reacties

Mike Skinner heeft het blijkbaar als enige niet warm. Hij draagt een hoedje en...een bomberjack. Rond zijn hals draagt hij een hoofdtelefoon. Zoals zo vaak drentelt hij rond op blote voeten. Waar is de modepolitie?

Skinner en co laten zich moeilijk in hokjes stoppen. Hiphop, natuurlijk, maar ook een stevige snuif reggae en hier en daar wat drum-'n-bass. Bovendien zijn Skinners teksten niet wat je van een hiphopper zou verwachten: hij is meer een woordendichter.

'Fit' zet de tent meteen aan het shaken. Het is meteen duidelijk dat The Streets beter in vorm zijn dan vorig jaar op Pukkelpop op het grote podium. Zelfs de zang is verbazend juist voor Skinner, die nochtans niet bekend staat als goeie zanger. Skinner is net terug van vakantie en heeft er zin in. Crowpleasing is dan ook zijn ding. Al na een paar nummers staat hij in bloot bovenlijf te spitten.

'Everything is borrowed', 'weak become heroes', 'don't mug yourself' of 'never went to church'; het ritme blijft strak. Bovendien heeft Skinner een schitterende band bij. Afsluiter 'blinded by the lights' - met het gebruikelijke 'allemaal zitten'-truukje - zet een stevig orgelpunt.

Alleen de 'ain't no sunshine'-cover vertraagt even en die toetereffecten op het einde hoefden ook niet echt.

The Streets hebben zich opnieuw bewezen. Straf en - vooral - onverwacht. (Kho)
  0 reacties

Drie jaar geleden werd Elbow op festivals nog geprogrammeerd in donkere clubtenten en marquees, bij voorkeur om middernacht. Hoe extreem kan de perceptie ten opzichte van een band veranderen? Elbow won vorig jaar de Mercury Music Prize en mag sindsdien op de grote podia spelen, ook al is de band altijd dezelfde muziek blijven maken.

De groep op klaarlichte dag bij een stralende hemel zijn prachtige treurmuziek horen, is dan ook een beetje een vreemde ervaring. 'Station aproach' is niet meteen voer voor crowdsurfers maar het krijgt de menigte wel stil. "Toon je handen als je verliefd bent", zegt de zanger Guy Garvey. De man laat het publiek een omgekeerde mexican wave doen: de mensen bukken zich, rij per rij, en die golf vloeit mooi over de weide. 'Leaders of the free world' profiteert van het feel good-sfeertje evenals het bluesy 'Grounds for divorce' waarin Garvey verbeten op een snaardrum mept.

"Willen jullie iets van me drinken?", vraagt Garvey en dan: "We've played for audiences that we could afford to buy a drink for" Dan is er 'Newborn', de publieksfavoriet die we negen jaar geleden in de Brusselse Botanique voor het eerst hoorden en sindsdien in zoveel zalen, clubs en festivaltenten hebben gehoord. Ook in het zonnige Werchter lopen de rillingen weer over de rug. Garvey zingt het prachtig, van warme, donzige alt naar loepzuivere falset.

Voor de intro van 'Weather to fly' gaan de groepsleden knus bij elkaar staan, met alleen een akoestische gitaar en tamboerijn. Garvey zingt de regel 'Oh, we're having the time of our lives' en laat iedereen juchen om even later de frontstage in te springen om er fans te omhelzen.. Wat een song, wat een momentum, wat een concert. (svs)
  0 reacties

Matthew Ward uit Portland kan een aardig stukje gitaar spelen. Dat toonde hij meteen in de Marquee, een locatie waar muzikale eigenzinnigheid wel gewaardeerd wordt.
Ward was een van de vreemdste vogels op de affiche. In essentie een country-artiest, had hij een stevige band mee. Zo zelfzeker speelde die dat we Buddy Holy's''Rave on' haast niet herkanden.
Maar Ward is geen entertainer. Eigenlijk treedt hij niet graag op, en dat voelde je. Nauwelijks interactie met het publiek zocht hij. Steeds gewoon doordoen, publiek of niet. Zo investeer je niet.
Toen de zanger het tempo lliet zakken om de prachtige ballad 'Hold time' te zingen, raakte hij dan nauwelijks boven het geroezemoes uit.
Jammer, want die hese stem was aangrijpend en Ward meende elk woord dat hij zong. De band ging dan vooral rock-''n-roll spelen, met een stomende versie van Chuck Berry's 'Roll over Beethoven' als uitsmijter.(Vpb)
  0 reacties

  0 reacties

Het volume mocht omhoog voor het al te vroeg geprogrammeerde bandje White Lies en dat werkte. De strakke, donkere rock spreekt hoofdknikkende jonge mensen aan, en de Londense band mixt zijn jaren 80-new wave vlot met meer expressief gitaarwerk van U2.
Met 'To lose my life' werd meteen een hit voor de weide gegooid en voor 'Farewell to the the fairground' gingen vele kelen open. Harry McVeigh poetste zijn mooiste tenorzang op en kreeg dankbaar respect van het publiek en van de zon, die af en toe kwam meekijken.
Maar McVeigh zag er echter niet al te wakker uit, ofwel vraagt zijn passionele zang veel getormenteerde concentratie van hem. Hij zong 'EST' een beetje pips, maar liet zich daarna aanvuren door zijn drie maten om het concert toch die gloed te geven die deze minimalistische muziek echt nodig heeft.
Met enthousiast onthaalde 'Death' nam de band afscheid. Even leek McVeigh een vriendelijke schooljongen toen hij ons innemend bedankte, en toen hij de massa aanspoorde er een feest van te maken, voelden de doodse vibraties goed aan. (Vpb)
  0 reacties

Henry Rollins maakte ons meteen een compliment: dank voor ons verzet tegen zijn president, dank aan Guy Verhofstadt om tegen de oorlog tegen Irak in te gaan.
Dat is zijn ding. 'Ik ben een troublemaker', zei hij. Zijn reisbureau is George Bush, want telkens die een land verdacht maakt reist hij er meteen heen om handen te drukken en iedereen te vertellen hoe fijn het was.
Rollins stond ooit op Werchter met zijn loeiharde Rollins Band, maar was er nu als comedian. Hij had het over grote waarden als vrijheid van mening en zelfrespect. Steeds gevat in zijn typische mix van politiek pamflet, sarcastisch vlugschrift en absurde humor.
Rollins iseen kroniekschrijver met de spirit van een punkschrijver. Altijd boeiend, al zijn zijn verhalen niet steeds even vers. (Vpb)
  1 reacties

'Je moet lef hebben om Just Jack te heten en toch met zes op het podium te staan', vond presentator Luc Jansen. Grapje.
Jack Allsopp zette er meteen de beuk in met een van zijn hitjes, 'Writer's'Block': een zomerse disco-beat, een vriendelijk refrein, meer moest dat niet zijn om de mensen vriendelijk te stemmen.
Daarna meldde hij ons de geboorte van een nieuw album en kregen we '235', vlotte elektropop zonder weerhaakjes. Serieuzer werd het met 'Glory Days', een trage rap die ook aandacht vroeg en dus ongemerkt passeerde.
Jack begreep de les en keerde terug naar dansritmen, om de katers weg te spoelen, ha ha. Een volgende serieus moment pakte hij beter aan: voor 'The day I died' vroeg hij naar elk woord te luisteren. Bingo! De Brit kreeg een staande ovatie. Nu ja, iedereen stond natuurlijk al.
En daarna was het tijd voor meer hits, met 'Embers' en 'Starz in their eyes', dat door iedereen meegezongen werd.
Goed bandje dat enige disco-vibes losliet op het middaguur en daar prettig mee scoorde. (Vpb)
  0 reacties

The Prodigy. Vertaald: het wonderkind. Het is een beetje een ironische groepsnaam voor een bende veertigers die willen bewijzen dat hun rave niet dood is. Eerlijk: we waren er vooraf niet gerust in. Kunnen Keith Flint en Maxim Reality het nog wel? Gaan het geen pijnlijk potje 'oudere knarren proberen hip te zijn' worden? The Prodigy trapt af met een beklijvend 'World's on Fire' - een nieuw nummer - alsof ze onze vrees meteen willen wegnemen. Het begin van de set is snoeihard en ontzettend strak. 'Breathe', 'Omen' , 'Their Law': de wei davert op de grondvesten. Tot ver voorbij de geluidstoren dansen jongelui op de ravemuziek van The Prodigy.

Keith Flint en Maxim Reality staan scherp. Ze spelen hun rolletje van psychiatrische patiënt fantastisch - achter hen hangt een bord 'take me to the hospital' en ze krijsen alsof ze het einde van de wereld hebben gezien en ons willen waarschuwen. 'What you gonna do when the hounds are calling?' roepen ze.

Ze spreken ons aan als 'The Prodigy Warriors', alsof we een oorlog voor hen moeten vechten. Vooral MC Maxim Reality, met zijn typische witgeschminkte ogen, jaagt ons angst aan. (Soms is het er zelfs een tikje over).

De wei blijft vol tot ver na twee uur. De set zakt nooit in. Wanneer The Prodigy de bisnummers inzet - waaronder 'Smack my bitch up' - wil niemand weg.

Verrassen doet The Prodigy niet meer, maar een aardig, strak ravefeestje bouwen: dat lukt nog aardig. Net als 'het wereldrecord fuck zeggen op Rock Werchter', overigens.

Missie geslaagd.

(kho)
  0 reacties

Aha! Hier zijn alle kids naartoe gevlucht, ver weg van Oasis. De marquee puilt uit voor de dj-set van Tiga, geliefd in ons land vanwege zijn vriendschap met de Soulwaxbroers. Hij draagt een T-shirt met 'Ciao!' op, de titel van zijn nieuwe plaat. Tot ver buiten de tent dansen zijn fans op vet bonkende techno en culthitjes als 'What you need' en 'Shoes'. Prikkelende marihuanadampen waaien voorbij, jongens en meisjes liggen her en der te chillen in het gras, tussen vuile bekers en lege frietbakjes. Het lijkt eerder een uit de hand gelopen pic nic dan een Woodstocktafereel. Vooraan in de marquee hotsen en botsen de clubkids op en neer: zij die in de weekends naar Culture Club of Mirano gaan en tien jaar geleden niks te zoeken hadden op rockfestivals. Dat is vandaag wel even anders. De allesbehalve beweeglijke Tiga laat die hipcats in de waan dat ze in 'techno heaven' zijn. Op een groot scherm, buiten aan de marquee, kan iedereen hem in de gaten houden, ook al valt er niets te zien. Tiga legt een nieuwe plaat op, prutst aan zijn hoofdtelefoon, zet zijn pet recht, drinkt van zijn flesje wate, kijkt de zaal in. Maar de partygangers eten uit zijn hand bij elke break en elke geslaagde mix. Benieuwd wie van die jonge dance-fanaten straks nog even naar de oude ravers van The Prodigy zullen gaan kijken. (svs)
  0 reacties

Aftrappen met een nijdig 'Rock 'n'roll star', doorspekt met de 'fucks' van Liam - Oasis weet hoe je moet binnenkomen "with a bang". Zouden de Gallaghers een meedogenloze festivalset op poten willen zetten? Geen warrig concert met teveel nieuwe songs en b-kantjes, zoals begin dit jaar in Vorst Nationaal, maar een spervuur van hits?

Het begint goed: 'Layla', 'Roll with it' en een rist andere radiohits volgen. Liam is kwistig met boze blikken en met de tamboerijn die zelfs even op zijn stuurse kop balanceert. Hoe bloedheet moet Liam het trouwens niet hebben in zijn legergroene, tot boven dichtgeknoopte parkajas? De man is duidelijk 'too cool for school'.

Maar zijn humeur zakt wonder boven wonder niet onder nul. Met "D'you 'ave a good time?" krijgen we zowaar een bindtekst uit de mond van de meest norse man in de Britse rock. Noel neemt de microfoon over voor 'The masterplan', een beetje een dood moment. "Zitten er lesbo's in het publiek?" vraagt Liam. "Nee? That's a shame." Wie zegt dat Oasis geen gevoel voor humor heeft?

'What's'the story?' volgt maar het publiek wil hits horen. Oasis vertikt het zijn krakers te spelen en wat eerst een festivalshow leek, zakt in als een pudding. Het John Lennon-achtige 'I'm outta time' is mooi, maar niet bekend genoeg voor de doorsnee festivalganger. Resultaat: alleen het kleine hoopje fans vooraan is mee. De rest van de wei staart bedrukt voor zich uit.

Dus speelt Oasis snel 'Wonderwall', et voilà: een gigantisch zangfeest. De rest van het concert is onevenwichtig. Een mak 'Live forever', een niet onaardig 'Don't look back in anger' en een verdienstelijk 'Champagne supernova' houden de boel amper recht. Het had iets meer mogen zijn. (svs)
  5 reacties

We waren even vergeten waarom we nu alweer oordopjes bijhadden. Hierom dus. Pendulum is een aanslag op de trommelvliezen. De band bestaat uit leden met een diverse achtergrond; van metal tot electro. Wat ze doen heeft zijn roots in drum-'n-bass (die breakbeat) maar neigt evengoed naar Justice of Klaxons of naar stevige metal.
Straks staat The Prodigy pas op het hoofdpodium, benieuwd of ze hun vooralsnog kleine broertje kunnen aftroeven. Pendulum situeerde zich jarenlang underground, maar lijkt nu boven te komen. De Marquee is alvast een kolkende mensenzee vol fans die alle nummers kunnen meezingen (al is dat nu ook weer niet zo moeilijk).
En het is hier zo heet dat het bijna niet anders kan dan dat er straks mensen buiten westen gaan. Gelukkig deelt de organisatie water uit halfweg het optreden. Er wordt gecrowdsurft, er ontstaat een wave en er wordt meegebruld. Vooral 'Slam' knalt loeihard door de tent. Wij staan stil maar bewegen toch op en neer door de dansende mensen rondom ons. Met de energie die hier vrijkomt, kan je Werchter voor een dag van stroom voorzien. 'Do you feel it?' Vraagt MC The verse. 'T zal wel zijn, al stelt dit muzikaal niet veel voor en wordt het optreden naar het einde toe wel erg monotoon.
Jammer ook dat MC The Verse het ritme geregeld breekt met zijn intermezzo's. En dat zijn stem het wel erg snel begeeft. (Kho)
  0 reacties