Matthew Ward uit Portland kan een aardig stukje gitaar spelen. Dat toonde hij meteen in de Marquee, een locatie waar muzikale eigenzinnigheid wel gewaardeerd wordt.
Ward was een van de vreemdste vogels op de affiche. In essentie een country-artiest, had hij een stevige band mee. Zo zelfzeker speelde die dat we Buddy Holy's''Rave on' haast niet herkanden.
Maar Ward is geen entertainer. Eigenlijk treedt hij niet graag op, en dat voelde je. Nauwelijks interactie met het publiek zocht hij. Steeds gewoon doordoen, publiek of niet. Zo investeer je niet.
Toen de zanger het tempo lliet zakken om de prachtige ballad 'Hold time' te zingen, raakte hij dan nauwelijks boven het geroezemoes uit.
Jammer, want die hese stem was aangrijpend en Ward meende elk woord dat hij zong. De band ging dan vooral rock-''n-roll spelen, met een stomende versie van Chuck Berry's 'Roll over Beethoven' als uitsmijter.(Vpb)