Het volume mocht omhoog voor het al te vroeg geprogrammeerde bandje White Lies en dat werkte. De strakke, donkere rock spreekt hoofdknikkende jonge mensen aan, en de Londense band mixt zijn jaren 80-new wave vlot met meer expressief gitaarwerk van U2.
Met 'To lose my life' werd meteen een hit voor de weide gegooid en voor 'Farewell to the the fairground' gingen vele kelen open. Harry McVeigh poetste zijn mooiste tenorzang op en kreeg dankbaar respect van het publiek en van de zon, die af en toe kwam meekijken.
Maar McVeigh zag er echter niet al te wakker uit, ofwel vraagt zijn passionele zang veel getormenteerde concentratie van hem. Hij zong 'EST' een beetje pips, maar liet zich daarna aanvuren door zijn drie maten om het concert toch die gloed te geven die deze minimalistische muziek echt nodig heeft.
Met enthousiast onthaalde 'Death' nam de band afscheid. Even leek McVeigh een vriendelijke schooljongen toen hij ons innemend bedankte, en toen hij de massa aanspoorde er een feest van te maken, voelden de doodse vibraties goed aan. (Vpb)