vrijdag 3 juli 2009

03:49 > The Prodigy

The Prodigy. Vertaald: het wonderkind. Het is een beetje een ironische groepsnaam voor een bende veertigers die willen bewijzen dat hun rave niet dood is. Eerlijk: we waren er vooraf niet gerust in. Kunnen Keith Flint en Maxim Reality het nog wel? Gaan het geen pijnlijk potje 'oudere knarren proberen hip te zijn' worden? The Prodigy trapt af met een beklijvend 'World's on Fire' - een nieuw nummer - alsof ze onze vrees meteen willen wegnemen. Het begin van de set is snoeihard en ontzettend strak. 'Breathe', 'Omen' , 'Their Law': de wei davert op de grondvesten. Tot ver voorbij de geluidstoren dansen jongelui op de ravemuziek van The Prodigy.

Keith Flint en Maxim Reality staan scherp. Ze spelen hun rolletje van psychiatrische patiënt fantastisch - achter hen hangt een bord 'take me to the hospital' en ze krijsen alsof ze het einde van de wereld hebben gezien en ons willen waarschuwen. 'What you gonna do when the hounds are calling?' roepen ze.


Ze spreken ons aan als 'The Prodigy Warriors', alsof we een oorlog voor hen moeten vechten. Vooral MC Maxim Reality, met zijn typische witgeschminkte ogen, jaagt ons angst aan. (Soms is het er zelfs een tikje over).


De wei blijft vol tot ver na twee uur. De set zakt nooit in. Wanneer The Prodigy de bisnummers inzet - waaronder 'Smack my bitch up' - wil niemand weg.


Verrassen doet The Prodigy niet meer, maar een aardig, strak ravefeestje bouwen: dat lukt nog aardig. Net als 'het wereldrecord fuck zeggen op Rock Werchter', overigens.


Missie geslaagd.


(kho)

Reacties :

Een reactie posten





<< Homepage