Groot gejuich voor de doedelzakken waarmee hitqueen Amy McDonald opkwam. 'Poison Prince' bouwde op een soepele rock-'n-roll groove, maar Amy leek eerst wat verlegen. Zong ernstig en geroutineerd, met een krachtige band achter zich.

Maar elke twijfel smolt toen we haar schattige Schotse accent hoorden, waarin ze ook nog eens een Nederlandse groet probeerde.

'Youth of today' klonk gemeend, en accentueerde haar sterke altstem. In het countrypunkerige 'Barrowland' liet ze horen dat ze een song kan aandrijven. En er een uitvoeren, zoals met 'Mr. Brightside'. En er een veranderen, want 'Wish for something more' stak in een nieuw, ruig kleedje.

Kortom, Amy McDonald is geen hitpopje, maar een gedreven singer-songwriter die verhalen vertelt en een heel persoonlijke stem heeft. Ze is geen entertainer, veel meer een folkie voor wie de songs centraal staan.

Yep, 'This is the life' bracht veel handen op elkaar, maar we luisterden even graag naar het slaapliedje 'Road to home'. En haar versie van Springsteens 'Dancing in the dark' focuste niet op effecten, maar op respect en verdieping en dat konden de fans wel smaken. .

Met 'Let's' start a band' sloot ze sterk af. Publiek dik tevreden. Een blijvertje, die Amy. (Vpb)