Mike Skinner heeft het blijkbaar als enige niet warm. Hij draagt een hoedje en...een bomberjack. Rond zijn hals draagt hij een hoofdtelefoon. Zoals zo vaak drentelt hij rond op blote voeten. Waar is de modepolitie?

Skinner en co laten zich moeilijk in hokjes stoppen. Hiphop, natuurlijk, maar ook een stevige snuif reggae en hier en daar wat drum-'n-bass. Bovendien zijn Skinners teksten niet wat je van een hiphopper zou verwachten: hij is meer een woordendichter.

'Fit' zet de tent meteen aan het shaken. Het is meteen duidelijk dat The Streets beter in vorm zijn dan vorig jaar op Pukkelpop op het grote podium. Zelfs de zang is verbazend juist voor Skinner, die nochtans niet bekend staat als goeie zanger. Skinner is net terug van vakantie en heeft er zin in. Crowpleasing is dan ook zijn ding. Al na een paar nummers staat hij in bloot bovenlijf te spitten.

'Everything is borrowed', 'weak become heroes', 'don't mug yourself' of 'never went to church'; het ritme blijft strak. Bovendien heeft Skinner een schitterende band bij. Afsluiter 'blinded by the lights' - met het gebruikelijke 'allemaal zitten'-truukje - zet een stevig orgelpunt.

Alleen de 'ain't no sunshine'-cover vertraagt even en die toetereffecten op het einde hoefden ook niet echt.

The Streets hebben zich opnieuw bewezen. Straf en - vooral - onverwacht. (Kho)