Drie jaar geleden werd Elbow op festivals nog geprogrammeerd in donkere clubtenten en marquees, bij voorkeur om middernacht. Hoe extreem kan de perceptie ten opzichte van een band veranderen? Elbow won vorig jaar de Mercury Music Prize en mag sindsdien op de grote podia spelen, ook al is de band altijd dezelfde muziek blijven maken.

De groep op klaarlichte dag bij een stralende hemel zijn prachtige treurmuziek horen, is dan ook een beetje een vreemde ervaring. 'Station aproach' is niet meteen voer voor crowdsurfers maar het krijgt de menigte wel stil. "Toon je handen als je verliefd bent", zegt de zanger Guy Garvey. De man laat het publiek een omgekeerde mexican wave doen: de mensen bukken zich, rij per rij, en die golf vloeit mooi over de weide. 'Leaders of the free world' profiteert van het feel good-sfeertje evenals het bluesy 'Grounds for divorce' waarin Garvey verbeten op een snaardrum mept.

"Willen jullie iets van me drinken?", vraagt Garvey en dan: "We've played for audiences that we could afford to buy a drink for" Dan is er 'Newborn', de publieksfavoriet die we negen jaar geleden in de Brusselse Botanique voor het eerst hoorden en sindsdien in zoveel zalen, clubs en festivaltenten hebben gehoord. Ook in het zonnige Werchter lopen de rillingen weer over de rug. Garvey zingt het prachtig, van warme, donzige alt naar loepzuivere falset.

Voor de intro van 'Weather to fly' gaan de groepsleden knus bij elkaar staan, met alleen een akoestische gitaar en tamboerijn. Garvey zingt de regel 'Oh, we're having the time of our lives' en laat iedereen juchen om even later de frontstage in te springen om er fans te omhelzen.. Wat een song, wat een momentum, wat een concert. (svs)