Je zal maar tegelijk met Kaiser Chiefs geprogrammeerd staan. Ghinzu moet opboksen tegen het volkse rockgeweld van Ricky Wilson en co. En dus is de marquee bij aanvang van zijn concert amper half gevuld. Maar onze Franstalige broeders weren zich met forse versies van 'Mother mother' en Dream maker' dat wordt meegebruld door de fanclub.



Even dit: Ghinzu denkt verkeerdelijk dat 'rock-'n-roll' anno 2009 betekent dat je je als een rebel uit de fifties moet gedragen. Zwarte zonnebrillen, de zanger die zijn leren jasje stoer naar de backstage slingert, de arrogante pokerface van de heren, zich in de frontstage tegen de fans gaan aanschurken terwijl de zonnebril nog steeds op de neus staat ... Dat de jonkies van Metro Station zich aan dat soort geposeer bezondigt, tot daar toe, maar een 'serieuze' rockband als Ghinzu?



Gelukkig spelen de Brusselaars wel strak. Als plots de synths en de apparatuur van de groep uitvallen, gooien de heren nijdig de gitaren op de grond en stormen het podium af. Da's pech hebben want de groep was op dreef. We wensen het niemand toe.



Gelukkig komen de heren terug, na een slordige tien minuten, en pikken ze de draad netjes weer op. De fans zijn uiteraard niet weggelopen en geven de band een warm applaus. Toch opvallend hoe populair dergelijke theatrale, in de seventies gewortelde rock in Franstalig Belgie blijft en hoe lauwtjes die stijl aan onze kant van de taalgrens wordt ontvangen. Dat Vlamingen toch een beetje gevoelig zijn voor Ghinzu is misschien te wijten aan de Deus-achtige weerbarstigheid van zijn muziek.



Het is net dat rauwe randje dat dit concert verteerbaar maakt. Maar of Ghinzu de non-believers heeft bekeerd? We vrezen van niet. (svs)