"Deze neger komt zo hard", belooft presentator Luc Janssen ons en dat is niet gelogen. Kele Okereke ziet er bijzonder capabel uit: gespierde armen, guitige rode pet, gitaar in de aanslag. De opener 'One month off' explodeert van bij de eerste "duhduh-duhduh-duhduh!"-riff die door iedereen wordt meegebruld.

Van Okereke keken we vorig jaar op toen die als herboren frontman op de concertpodia verscheen: de mensenschuwe shoegazer van in de begindagen had plaatsgemaakt voor een assertieve rockheld met een kamerbrede, hagelwitte glimlach. Anno 2009 ziet Okereke er nog strijdlustiger uit. 'Hunting for witches' maait als een zeis door de massa. 'Talons' wordt aangekondigd met "this is an old one from the hit factory", gevolgd door Okereke's stralende grijns.
"Can I have your T-shirt?" staat er op een pancarte van een fan te lezen. Okereke is een alternatief sekssymbool.

'Song for Clay' combineert het tranerige van The Cure met het gitaarwerk van Rage Against The Machine - een opzwepende stamper die de mensen tot aan de geluidstoren in het midden van het plein doet springen. 'Banquet' sluit er naadloos bij aan en maakt de fans zo gek dat de security zich schrap zet.

Bloc Party is blijkbaar een band waarop veel mensen zaten te wachten. Zijn energieke performance schakelt deze tweede festivaldag in een hogere versnelling. Het publiek is klaar om alle remmen los te gooien: het joelt en gilt als Okereke daar om vraagt en tijdens de technorocker 'Mercury' gaat iedereen uit zijn dak.

Het laatste kwartier haalt Bloc Party niet genoeg uit de songs. De liedjes behoren nochtans tot zijn beste werk: Een oorverdovend 'The prayer en een te gehaast, ronduit slordig 'Like eating glass' verraden dat de groep op automatische piloot speelt., 'Flux', met zijn repetitieve elektrobeat doet het beter en 'Helicopter' zet de puntjes op de i. Goed herpakt. (svs)