Nine Inch Nails speelt voor de laatste keer in ons land, wordt in de wandelgangen beweerd. Fervente muziekbloggers weten dat frontman Trent Reznor al een tijdje speelt met het idee om zijn project voor onbepaalde tijd in de koelkast te steken.



Het maakt de Werchter-show er niet minder speciaal op. 'Terrible lie' wordt met chirurgische precisie door ontregelde gitaren in reepjes gesneden. 'Heresy' hebben we al lang niet meer live gehoord en krijgt een woeste versie mee, met Reznors bezwete stierennek op groot scherm, boven de headbangende hoofden. 'Pigs' is nog een kopstoot: digipunk die geen enkele imitator ooit heeft kunnen evenaren.



Reznor belooft de luidruchtige Metallicafans in het publiek niet zo lang te zullen spelen en voegt er aan toe: "In the meantime we're gonna piss you off and make as much noise as possible".

De set is gedurfd, met veel minder bekende albumtracks, recente songs uit 'Year Zero' en 'The slip' en ook 'I'm afraid of Americans', een opvallende Bowie-cover. Niet meteen festivalvoer dus.



Nine Inch Nails is in die mate vervlochten met de jaren negentig dat de groep soms een beetje uit de tijd klinkt, vooral wanneer Reznor de op industriele synths gestoelde songs boven haalt.

Maar daar malen de fans niet om. 'Gave up' schiet scheermesjes het publiek in en 'The hand that feeds' beschikt over een groove waar Depeche Mode jaloers op mag zijn.



"We hebben dit twintig jaar gedaan en we gaan stoppen", vertelt Reznor plots, waarna 'Head like a hole' nog eenmaal over de weide dendert. Een kippenvelverwekkend 'Hurt' volgt, dat luid wordt meegescandeerd en dan is het afgelopen.

Merci, Trent, it's been a trip. (svs)