Wat is het Werchterpubliek tolerant, zeg! Rodrigo Y Gabriela, het Mexicaans-Ierse duo dat een krachtige, door hardrock en heavy metal geïnspireerde variant van flamenco brengt, wordt onthaald op enthousiast applaus.

Ook al kent wellicht geen kat op de wei hun platen (op die verloren gelopen wereldmuziekfan na), het beleefd glimlachende duo wordt als helden toegejuichd. Misschien omdat er tussen hun vingervlugge Latijns-Amerikaans spel gemene riffs verborgen houden die een voorliefde voor Metallica en Slayer doen vermoeden. Akoestische heavy metal-latin, zeg maar.

Onweerstaanbaar is de razendsnelle percussieve speelstijl van Gabriela wiens kletterende getrommel op klankkast en snaren doet denken aan Indische tabla's. Het is erg aandoenlijk om het geconcentreerde duo op hun krukjes te zien zitten, zo helemaal alleen op dat veel te grote hoofdpodium.

Af en toe spoort het duo de massa aan mee te klappen, wat op feestelijk gejoel wordt onthaald. "Thank you for...react" stamelt Rodrigo. "Talk less, play more". Kijk, dat soort bindteksten zal je Fred Durst van Limp Bizkit nooit horen opdreunen.

Het wordt pas echt leuk wanneer Rodrigo Y Gabriela aan het experimenteren slaan. Ze stoeien met een wahwahpedaal en laten de funk in hun muziek druppelen. Bij momenten doet het woeste gebonk op de klankkast denken aan techno.

"We're gonna keep playing fucking crazy music, so gracias! zegt Gabriela in het Spanglish en ze laat de wei een flamencoritme klappen. Goed, Rodrigo Y Gabriela profiteren natuurlijk van het zomerweer, maar hun sterke concert maakt iedereen op slag goed geluimd. (svs)