We moeten het toegeven: een tijdje geleden hebben we dronken enkele nummers van Katy Perry gezongen met een karaokespel. Om maar te zeggen: op deze meisjespop valt best een feestje te bouwen, en daarvoor kwamen ook erg veel jongelui naar de Marquee. Het is op dit ogenblik voor het eerst deze Werchter echt aan het afkoelen en dat voel je: de jongelui zijn veel energieker dan voorheen en zingen en dansen.

Maar kan Katy Perry dat verzilveren? We zien flamingo's op het podium, een fluorescerende microfoonstandaard en gitaren, opblaasbare aardbeien: Katy Perry is niet vies van een stevige snuif camp. Perry komt als een Duracellkonijntje het podium op gehuppeld en zet 'Fingerprints' in. Ze draagt een jaren-vijftig bikini die haar beeldig staat. Perry lijkt wel uit een oude Hollywood-film gestapt.

Het Duracelleffect slaat snel over op het publiek. Zeker wanneer Perry een fan op het podium haalt en samen 'Hot 'n Cold' zingt. En dan nog een covertje van The Outfield ('Your Love') erachteraan: dat gaat vlot. Wedden dat ze 'I kissed a girl' tot laatst houdt?

Het gevaar met dit soort meisjespop is om dertien in een dozijn te klinken. Een gevaar dat Perry omzeilt met humor en een stout imago, al mag ze die lame ballads zoals 'Thinking of you' van ons schrappen. Ze is prettig gestoord. Dit is vlot geschreven, goed gebrachte pop die makkelijk binnengaat.

En so what dat het geluid niet altijd even uitgebalanceerd is en dat Perry zonder reden van gitaren wisselt? Dit is geen kunst met grote k, wel een grappig kitschfeest. Perry knalt zelfs op eigen houtje confetti in het publiek.. 'Don't stop me now' (cover van Queen) warmt het publiek op voor de apotheose. Dan duikt ze in het publiek om het mooiste meisje te zoeken. 'I kissed a girl' - hadden we het niet gezegd? - doet de tent ontploffen. En dan moet Grace Jones nog komen... (kho)