Een groep met een hoger boysbandgehalte dan The Script vinden op Werchter is niet eenvoudig. Zanger Danny O'Donahue is een mooie jongen met een leuke stem. Bovendien heeft hij een verleden als Boysband-lid en die ervaring gebruikt hij om meisjes in zweem te doen vallen: lief lachen, jasje uitgooien. U kent dat wel.
Maar The Script onderscheidt zich van andere bands in hetzelfde marktsegment: ze maken nummers die zich makkelijk laten meezingen en die zich in je brein nestelen voor je er erg in hebt.
Dat bewijst 'Before the worst' meteen. En het 'I'm falling to pieces'-stuk in 'Breakeven' klinkt in de Marquee als uit een mond, net als de eerste single 'We cry'. Logisch hoogtepunt is de sterke hit 'The man who can't be moved'. Schattig hoe O'Donahue onder de indruk is van het meezingmoment.
Toch is het optreden ons, net als de frontman, wat te glad. Leuke, vlotte popsongs, zonder meer, met uitzondering van het wat rauwere 'rusty halo'. Daar kan zelfs een David Bowie-cover niks aan veranderen. En het gebruik van het woord 'fucking' ook niet. Maar alle meisjes op de eerste rijen zullen ons tegenspreken.
(Kho)