Fred Durst mag Regi Penxten en Linda Mertens bedanken. Door de commotie rond Milk Inc viel het weinigen op dat met Limp Bizkit nog een controversiele groep op de affiche was geslopen. Er stond dan ook weinig volk te wachten op Limp Bizkit.

'We zijn de staat waarin stevige populaire muziek is terechtgekomen nog meer beu dan elkaar en dus plannen we een comeback', schreven ze een paar jaar geleden.

Hun compilatie-cd werd door gitarist Wes Borland zelf omschreven als 'een hoop drek' en 'weggegooid geld'. We hadden, net als bij The Prodigy, heel wat vragen bij dit optreden, dit keer terecht.

Fred Durst doet precies waar hij jaren geleden al voor werd afgekraakt: dat rode klakje te ver over de oren, schreeuwen met die overslaande stem, echootje erachter en knallen maar... Durst doet alles om het publiek te pleasen: wandelingetje door het publiek, Belgische vlag over het djboot van Lethal gedrapeerd en tussendoor slijmen.

Maar zijn zang wordt overstemd, het concert is slordig en dertien in een dozijn. Het begin van het optreden kan dat nog goed maken met sfeer op de wei, maar al gauw heeft Werchter er genoeg van. Borland, geschminkt als een superheld, probeert de meubelen te redden met zijn strakke spel, maar het lukt hem niet. 'Faith' is een te zeldzaam sterk moment, net als slotsong 'Take a look around'.

Misschien leuk voor nostalgici, overbodig voor de rest. Het zou ons verbazen mochten we in de toekomst nog veel van Limp Bizkit horen. (Kho)