Werchter live volgen met je gsm?
maandag 6 juli 2009
01:33 > Metallica
Altijd hetzelfde met die dinosaurushardrockers die zich het centrum van de muziekwereld wanen: op tijd beginnen zullen ze nooit - zie ook Guns N Roses.
Metallica begint aan zijn show met twintig minuten vertraging. Maar goed, de vlam schiet meteen in de pan en Metallica haalt alles uit de kast.
Naast een handvol nummers uit de meest recente plaat 'Death magnetic' zijn er - wat dacht u - de classics. 'Sad but true', 'One' en 'Harvester of sorrow'' kunnen we bijna meefluiten maar dat doen we wijselijk niet.
Tot in de helft van de wei gaan de handen de lucht in, het achterste stuk van het veld staat met een meewarige glimlach toe te kijken - tja, Metallica moet je ooit eens hebben gezien, ook al is het niet echt je 'cup of tea'.
Voor ons is dit toch alweer de achtste keer dat we de band zien en we vragen ons af hoe deze Metallica-show wezenlijk verschilt van alle vorige. Er is het verplichte vuurwerk, de praatjes a la "Metallica is jouw familie", het karikaturale machismo van frontman James Hetfield, de vrij voorspelbare setlist... Nee, Metallica houdt duidelijk niet van verrassingen.
"It's really loud up here. Speakers and stuff", laat Hetfield ons weten wanneer zijn tong even vast komt te zitten in een bindtekst. Het zal wel. Dan gaat het weer van: "Kennen jullie de teksten van onze nieuwe plaat? Ik hoop het. Zoniet: leer ze vanbuiten." Ja, meester.
De uitschieters zijn, alweer, het onverwoestbare 'Master of puppets', de orkaan die 'Enter Sandman' heet, de gespierde aanstekerballad 'Nothing else matters' en een vet 'Seek and destroy' dat helemaal achteraan de set bungelt.
"Weurkteuh, did you have fun tonight?" vraagt Hetfield en de massa brult "jooooaaahhhh!"
Meer moet dat niet zijn, zeker? (svs)
Metallica begint aan zijn show met twintig minuten vertraging. Maar goed, de vlam schiet meteen in de pan en Metallica haalt alles uit de kast.
Naast een handvol nummers uit de meest recente plaat 'Death magnetic' zijn er - wat dacht u - de classics. 'Sad but true', 'One' en 'Harvester of sorrow'' kunnen we bijna meefluiten maar dat doen we wijselijk niet.
Tot in de helft van de wei gaan de handen de lucht in, het achterste stuk van het veld staat met een meewarige glimlach toe te kijken - tja, Metallica moet je ooit eens hebben gezien, ook al is het niet echt je 'cup of tea'.
Voor ons is dit toch alweer de achtste keer dat we de band zien en we vragen ons af hoe deze Metallica-show wezenlijk verschilt van alle vorige. Er is het verplichte vuurwerk, de praatjes a la "Metallica is jouw familie", het karikaturale machismo van frontman James Hetfield, de vrij voorspelbare setlist... Nee, Metallica houdt duidelijk niet van verrassingen.
"It's really loud up here. Speakers and stuff", laat Hetfield ons weten wanneer zijn tong even vast komt te zitten in een bindtekst. Het zal wel. Dan gaat het weer van: "Kennen jullie de teksten van onze nieuwe plaat? Ik hoop het. Zoniet: leer ze vanbuiten." Ja, meester.
De uitschieters zijn, alweer, het onverwoestbare 'Master of puppets', de orkaan die 'Enter Sandman' heet, de gespierde aanstekerballad 'Nothing else matters' en een vet 'Seek and destroy' dat helemaal achteraan de set bungelt.
"Weurkteuh, did you have fun tonight?" vraagt Hetfield en de massa brult "jooooaaahhhh!"
Meer moet dat niet zijn, zeker? (svs)
10 reacties
zondag 5 juli 2009
23:59 > Milk Inc
Tijd voor de meest controversiele groep van deze Rock Werchter. Er was een boel te doen over de komst van Milk Inc en over de plek op de affiche. Op sociale netwerksite Facebook werd zelfs opgeroepen met spullen naar Regi en co te gooien. 'De soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend', zei Regi ons vorige week. En of hij gelijk heeft. Slechts een keer moet hij bukken voor een projectiel. 'I'm gonna dance all night', openen de - overigens erg sterke - backings, en daar lijkt het jonge volkje wel zin in te hebben. Wat kan hen een discussie schelen onder muziekpuristen?Zelden zo'n opluchting gezien als bij de entourage van Milk Inc toen het publiek uit z'n dak bleek te gaan.
De muziek van Milk Inc is niet gecompliceerd, zoals voorganger Royksopp dat wel is, maar Regi en man-achter-de-schermen Filip Vandueren slagen er wel in oorwormen van dansplaten te maken. We schrikken er zelf van hoeveel nummers we kunnen meezingen. Regi weet ook als geen ander hoe hij een publiek moet beheersen. Bovendien heeft Milk Inc een straffe liveband, met Vlaamse toppers - al hoorden we bij 'Guilty' wel een stevige uitschuiver.
Misschien is 'I don't care' wel het luidst meegezongen nummer van deze vier dagen Rock Werchter in de Pyramid Marquee.
Hun eigen nummers werken, de covermedley is een stevige brug te ver. Misschien mikken ze op herkenning bij het internationale publiek, maar het geeft de marquee een iets te fel dorpsfuifgehalte, net als het oe-oe-geroep.
Dan komt Tom Helsen meezingen, als verrassing, op 'night and day'. Toch wordt het optreden in onze oren na een tijdje monotoon klinken. Verrassingen horen we niet, maar de jongelui blijven rondhotsen tot buiten de tent, wat Boys Noize of Tiga amper lukte.
De bissen - met retronummer 'La vache', 'Go to hell' en 'walk on water' - scoren nog eens voor open doel.
Het mag een vreemde keuze lijken, maar of Milk Inc nu thuishoorde op Rock Werchter of niet, daar zullen we allicht nooit uitraken. Feit is dat het opmerkelijk tolerante jonge volkje zich werkelijk rotamuseerde. En is dat niet belangrijkste, zo op het einde van een loodzwaar en vermoeiend festival? (Kho)
0 reacties
22:36 > Royksopp
Voor de Noren van Roysopp is sfeer ontzettend belangrijk. Ze nemen dan ook hun tijd voor een intro die een unheimliche atmosfeer moet creeren. In de achtergrond een reuzengrote opblaasbare cassette zoals we die vijftien jaar geleden mixten.
Vooral 'You don't have a clue', met de spokende stem van de Noorse zangeres Anneli Drecker, maakt in het begin indruk.
Brondtlund en Berge houden alles grotendeels vanop de achtergond in de hand.
Deze ambiente elektronische muziek, met een stevige fond rock, werkt wonderwel op een donkere avond, ver weg van Nine Inch Nails. 'Remind me', met vocoder vervormde vocals, het fantastische 'The girl and the robot' - met bijhorend bizar choreaografietje - of 'Royksopp and the night owl', met Drecker in uilenkostuum: deze act staat er.
De Noren bepalen als ringmeesters het tempo: ritme opvoeren, even ambient, dan weer doortrekken.
Opvallend ook hoeveel fans er zijn (zagen we daar ook prins Laurent in de Front Stage?). 'It's what I want' wordt door de hele tent meegezongen. En 'Eple', allicht hun bekendste nummer, wordt op gejuich onthaald. 'What else is there' kruipt onder onze huid. Royksopp is zo blij met de ontvangst dat ze hun bissen doen in onderbroek en met vreemde muts...
Erg sterk optreden.
Klein minpuntje: dit keer geen beroemde gastzangeressen zoals Robyn of Fever Ray, de zangeres van The Knife. Maar een kniesoor die daarover valt.
(Kho)
0 reacties
Vooral 'You don't have a clue', met de spokende stem van de Noorse zangeres Anneli Drecker, maakt in het begin indruk.
Brondtlund en Berge houden alles grotendeels vanop de achtergond in de hand.
Deze ambiente elektronische muziek, met een stevige fond rock, werkt wonderwel op een donkere avond, ver weg van Nine Inch Nails. 'Remind me', met vocoder vervormde vocals, het fantastische 'The girl and the robot' - met bijhorend bizar choreaografietje - of 'Royksopp and the night owl', met Drecker in uilenkostuum: deze act staat er.
De Noren bepalen als ringmeesters het tempo: ritme opvoeren, even ambient, dan weer doortrekken.
Opvallend ook hoeveel fans er zijn (zagen we daar ook prins Laurent in de Front Stage?). 'It's what I want' wordt door de hele tent meegezongen. En 'Eple', allicht hun bekendste nummer, wordt op gejuich onthaald. 'What else is there' kruipt onder onze huid. Royksopp is zo blij met de ontvangst dat ze hun bissen doen in onderbroek en met vreemde muts...
Erg sterk optreden.
Klein minpuntje: dit keer geen beroemde gastzangeressen zoals Robyn of Fever Ray, de zangeres van The Knife. Maar een kniesoor die daarover valt.
(Kho)
0 reacties
22:24 > Nine Inch Nails
Nine Inch Nails speelt voor de laatste keer in ons land, wordt in de wandelgangen beweerd. Fervente muziekbloggers weten dat frontman Trent Reznor al een tijdje speelt met het idee om zijn project voor onbepaalde tijd in de koelkast te steken.Het maakt de Werchter-show er niet minder speciaal op. 'Terrible lie' wordt met chirurgische precisie door ontregelde gitaren in reepjes gesneden. 'Heresy' hebben we al lang niet meer live gehoord en krijgt een woeste versie mee, met Reznors bezwete stierennek op groot scherm, boven de headbangende hoofden. 'Pigs' is nog een kopstoot: digipunk die geen enkele imitator ooit heeft kunnen evenaren.
Reznor belooft de luidruchtige Metallicafans in het publiek niet zo lang te zullen spelen en voegt er aan toe: "In the meantime we're gonna piss you off and make as much noise as possible".
De set is gedurfd, met veel minder bekende albumtracks, recente songs uit 'Year Zero' en 'The slip' en ook 'I'm afraid of Americans', een opvallende Bowie-cover. Niet meteen festivalvoer dus.
Nine Inch Nails is in die mate vervlochten met de jaren negentig dat de groep soms een beetje uit de tijd klinkt, vooral wanneer Reznor de op industriele synths gestoelde songs boven haalt.
Maar daar malen de fans niet om. 'Gave up' schiet scheermesjes het publiek in en 'The hand that feeds' beschikt over een groove waar Depeche Mode jaloers op mag zijn.
"We hebben dit twintig jaar gedaan en we gaan stoppen", vertelt Reznor plots, waarna 'Head like a hole' nog eenmaal over de weide dendert. Een kippenvelverwekkend 'Hurt' volgt, dat luid wordt meegescandeerd en dan is het afgelopen.
Merci, Trent, it's been a trip. (svs)
0 reacties
21:00 > Ghinzu
Je zal maar tegelijk met Kaiser Chiefs geprogrammeerd staan. Ghinzu moet opboksen tegen het volkse rockgeweld van Ricky Wilson en co. En dus is de marquee bij aanvang van zijn concert amper half gevuld. Maar onze Franstalige broeders weren zich met forse versies van 'Mother mother' en Dream maker' dat wordt meegebruld door de fanclub.
Even dit: Ghinzu denkt verkeerdelijk dat 'rock-'n-roll' anno 2009 betekent dat je je als een rebel uit de fifties moet gedragen. Zwarte zonnebrillen, de zanger die zijn leren jasje stoer naar de backstage slingert, de arrogante pokerface van de heren, zich in de frontstage tegen de fans gaan aanschurken terwijl de zonnebril nog steeds op de neus staat ... Dat de jonkies van Metro Station zich aan dat soort geposeer bezondigt, tot daar toe, maar een 'serieuze' rockband als Ghinzu?
Gelukkig spelen de Brusselaars wel strak. Als plots de synths en de apparatuur van de groep uitvallen, gooien de heren nijdig de gitaren op de grond en stormen het podium af. Da's pech hebben want de groep was op dreef. We wensen het niemand toe.
Gelukkig komen de heren terug, na een slordige tien minuten, en pikken ze de draad netjes weer op. De fans zijn uiteraard niet weggelopen en geven de band een warm applaus. Toch opvallend hoe populair dergelijke theatrale, in de seventies gewortelde rock in Franstalig Belgie blijft en hoe lauwtjes die stijl aan onze kant van de taalgrens wordt ontvangen. Dat Vlamingen toch een beetje gevoelig zijn voor Ghinzu is misschien te wijten aan de Deus-achtige weerbarstigheid van zijn muziek.
Het is net dat rauwe randje dat dit concert verteerbaar maakt. Maar of Ghinzu de non-believers heeft bekeerd? We vrezen van niet. (svs)
0 reacties
Even dit: Ghinzu denkt verkeerdelijk dat 'rock-'n-roll' anno 2009 betekent dat je je als een rebel uit de fifties moet gedragen. Zwarte zonnebrillen, de zanger die zijn leren jasje stoer naar de backstage slingert, de arrogante pokerface van de heren, zich in de frontstage tegen de fans gaan aanschurken terwijl de zonnebril nog steeds op de neus staat ... Dat de jonkies van Metro Station zich aan dat soort geposeer bezondigt, tot daar toe, maar een 'serieuze' rockband als Ghinzu?
Gelukkig spelen de Brusselaars wel strak. Als plots de synths en de apparatuur van de groep uitvallen, gooien de heren nijdig de gitaren op de grond en stormen het podium af. Da's pech hebben want de groep was op dreef. We wensen het niemand toe.
Gelukkig komen de heren terug, na een slordige tien minuten, en pikken ze de draad netjes weer op. De fans zijn uiteraard niet weggelopen en geven de band een warm applaus. Toch opvallend hoe populair dergelijke theatrale, in de seventies gewortelde rock in Franstalig Belgie blijft en hoe lauwtjes die stijl aan onze kant van de taalgrens wordt ontvangen. Dat Vlamingen toch een beetje gevoelig zijn voor Ghinzu is misschien te wijten aan de Deus-achtige weerbarstigheid van zijn muziek.
Het is net dat rauwe randje dat dit concert verteerbaar maakt. Maar of Ghinzu de non-believers heeft bekeerd? We vrezen van niet. (svs)
0 reacties
20:29 > Kaiser Chiefs
Kaiser Chiefs zijn altijd goed voor een weinig gesofisticeerd rockfeestje. Hun testosteronnummers doen het niet fantastisch op plaat maar zijn gemaakt voor festivalweides.
De vele keren dat we hen bezig zagen, waren altijd leuk. Een mens zou een weddenschap kunnen afsluiten: wanneer begint Ricky Wilson aan zijn tocht door het publiek en zal hij weer op een of andere toren klauteren?
De kickdrum voorspelt ook nu weer een fijn uurtje. 'Never miss a beat', 'Everything is average nowadays', 'Everyday I love you less and less': tot ver voorbij wordt meegezongen door de wei. Een vliegende start. Wilson is weer in vorm. Zijn stem zal er nooit een worden waar collega-zangers jaloers op zijn, maar zijn charisma maakt veel goed. Bij 'Ruby' springt heel de wei op en neer.
Na de hits valt het concert een beetje terug. Alle kruit te vroeg verschieten, heet zoiets. Wilson houdt het ook beschaafder dan we dan we van hem gewend zijn.
Maar dan vindt hij zijn tweede adem. Hij klimt in een geluidstoren (hadden we het niet gezegd?) en zijn stem begeeft het zoals steeds. 'Angry mob' zingt iedereen weer mee. En dan loopt hij weer tussen het publiek tijdens 'Take my temperature'.
Fantastisch begin, even wat ingezakt en op niveau geeindigd. Toch een beetje ontgoocheld. (Kho)
De vele keren dat we hen bezig zagen, waren altijd leuk. Een mens zou een weddenschap kunnen afsluiten: wanneer begint Ricky Wilson aan zijn tocht door het publiek en zal hij weer op een of andere toren klauteren?
De kickdrum voorspelt ook nu weer een fijn uurtje. 'Never miss a beat', 'Everything is average nowadays', 'Everyday I love you less and less': tot ver voorbij wordt meegezongen door de wei. Een vliegende start. Wilson is weer in vorm. Zijn stem zal er nooit een worden waar collega-zangers jaloers op zijn, maar zijn charisma maakt veel goed. Bij 'Ruby' springt heel de wei op en neer.
Na de hits valt het concert een beetje terug. Alle kruit te vroeg verschieten, heet zoiets. Wilson houdt het ook beschaafder dan we dan we van hem gewend zijn.
Maar dan vindt hij zijn tweede adem. Hij klimt in een geluidstoren (hadden we het niet gezegd?) en zijn stem begeeft het zoals steeds. 'Angry mob' zingt iedereen weer mee. En dan loopt hij weer tussen het publiek tijdens 'Take my temperature'.
Fantastisch begin, even wat ingezakt en op niveau geeindigd. Toch een beetje ontgoocheld. (Kho)
0 reacties
19:19 > The Script
Een groep met een hoger boysbandgehalte dan The Script vinden op Werchter is niet eenvoudig. Zanger Danny O'Donahue is een mooie jongen met een leuke stem. Bovendien heeft hij een verleden als Boysband-lid en die ervaring gebruikt hij om meisjes in zweem te doen vallen: lief lachen, jasje uitgooien. U kent dat wel.
Maar The Script onderscheidt zich van andere bands in hetzelfde marktsegment: ze maken nummers die zich makkelijk laten meezingen en die zich in je brein nestelen voor je er erg in hebt.
Dat bewijst 'Before the worst' meteen. En het 'I'm falling to pieces'-stuk in 'Breakeven' klinkt in de Marquee als uit een mond, net als de eerste single 'We cry'. Logisch hoogtepunt is de sterke hit 'The man who can't be moved'. Schattig hoe O'Donahue onder de indruk is van het meezingmoment.
Toch is het optreden ons, net als de frontman, wat te glad. Leuke, vlotte popsongs, zonder meer, met uitzondering van het wat rauwere 'rusty halo'. Daar kan zelfs een David Bowie-cover niks aan veranderen. En het gebruik van het woord 'fucking' ook niet. Maar alle meisjes op de eerste rijen zullen ons tegenspreken.
(Kho)
0 reacties
Maar The Script onderscheidt zich van andere bands in hetzelfde marktsegment: ze maken nummers die zich makkelijk laten meezingen en die zich in je brein nestelen voor je er erg in hebt.
Dat bewijst 'Before the worst' meteen. En het 'I'm falling to pieces'-stuk in 'Breakeven' klinkt in de Marquee als uit een mond, net als de eerste single 'We cry'. Logisch hoogtepunt is de sterke hit 'The man who can't be moved'. Schattig hoe O'Donahue onder de indruk is van het meezingmoment.
Toch is het optreden ons, net als de frontman, wat te glad. Leuke, vlotte popsongs, zonder meer, met uitzondering van het wat rauwere 'rusty halo'. Daar kan zelfs een David Bowie-cover niks aan veranderen. En het gebruik van het woord 'fucking' ook niet. Maar alle meisjes op de eerste rijen zullen ons tegenspreken.
(Kho)
0 reacties